یادداشتی بر نمایش ” زن از خاطره عکس می گرفت “
به بهانه اجرایش در سی و چهارمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر
نویسنده از زیرکی خاصی برای جذب مخاطب استفاده کرد که ان هم انتخاب اسم جذاب بود که می توانست در تبلیغ و تشویق تماشاگر موثر واقع شود و بطن کار را پوشش بدهد . نویسنده نمایش ” زن از خاطره عکس می گرفت ” به احتمال قریب به یقین اولین کار نوشتنش را تجربه می کرد، فرناز تبریزی نتوانسته بود مونولوگ نویسی را به طور صحیح به کار بگیرد و گمان می رود نویسنده تنها هدفش برای نوشتن این کار طرح موضوع روشنفکری کاذب در جامعه امروز بوده و برای نشان دادن آن اشاره به مصادیق سطحی چون نوشیدن مشروب ،گوش دادن آهنگ فرانسوی و اسپانیایی بسنده شده و چرا قربانی این نوع روشنفکری باید صنف عکاسان باشند معلوم نیست .
انتظار بر این بود برای انتخاب سوژه طرح عمق بیشتری در کار دریافت شود ، ولو اینکه حتی برای انتقال بهتر همین مفاهیم هم همیت درخور در طراحی و اجرای دکوری مناسب و گویا نیز دیده نمی شد.
شاید اگر این طرح در قالب فیلم نامه و فیلم کوتاه قرار می گرفت به همت جلوه های سمعی و بصری بیشتر از ده دقیقه تصویر دستمان را نمی گرفت .
کارگردانی کارهم چنگی به دل نمی زد و نتوانسته بود به صورت شایسته از تنها بازیگر روی صحنه بازی مناسب بگیرد.
کاظم سیاح تنها بازیگر این کار نتوانسته بود حق مطلب را در این اجرا به جا آورد ، وی نتوانست نخ ارتباط را به دست تماشاگر بدهد و مخاطب تا لحظه آخر منتظر تغییر رویه در بازی او بودو در انتها این اجرا یک سوال در ذهن همه تماشاگران باقی گذاشت که چرا این نمایش با این سطح کیفی چه در معنا و چه در اجرا توانسته به جشنواره تئاتر فجر راه پیدا کند !؟
فائزه علیمردانی – تئاتر فستیوال
in soalo bayad az masoolini ke in karhar ro entekhab mikonan beporsid
پس کی توانسته بود ؟! این که کلا شد نتوانسته بود !!!