شهاب امرایی امسال با نمایش “افسانه امیل و ممیل” از شهر درود در سی و هفتمین جشنواره تئاتر فجر حضور دارد و این تئاتر را در تماشاخانه ایرانشهر اجرا کرده است . به همین بهانه خبرنگارتئاتر فستیوال ، گفت وگویی با این کارگردان داشته که می توانید در ادامه بخوانید :
نازنین محب اهری – تئاتر فستیوال : شهاب امرایی نمایش “افسانه امیل و ممیل” را گرته برداری از روایت های شفاهی قوم لر لرستان معرفی کرد و گفت : این روایت مدت ها است که منسوخ شده و یا به فراموشی سپرده شده بود اما این روایت شفاهی خاصیت گاه شماری هم دارد و معمولا در فصل زمستان به ویژه در شب یلدا از طریق پیرمردها و پیرزن ها سینه به سینه برای کوچکترها تا به امروز منتقل شده است . اما به دلیل زندگی معاصر ما و ورود مدرنیته ، اکثرا بسیار کم شاهد چنین اتفاقاتی هستیم . این روایت به دلیل وجود ویژگی های دراماتیک ، نظر من را جلب کرد . همچنین در کنار آن یک روایت که در دنیای امروزی ما اتفاق می افتد را به صورت موازی در کنار “افسانه امیل و ممیل ” قرار دادم که بسیار برای تماشاگر ملموس است . این دو روایت ، روایتی جدا هستند که به لحاظ معنا بی ارتباط بهم نیستند اما به لحاظ خط سیر داستانی دو روایت جدا هستند که کنار یکدیگر قرار گرفته اند و در نهایت نمایش ” افسانه ی امیل و ممیل ” را شکل داده اند .
این کارگردان با اشاره به اینکه امسال اولین بار است که به عنوان نویسنده و کارگردان در جشنواره حضور دارد ، گفت : در دوره های پیشین جشنواره در بخش موسیقی نمایش و عوامل اجرایی حضور داشتم .
امرایی در پاسخ به این سوال که آیا ” افسانه امیل و ممیل ” از نظر سطح کیفی با دیگر آثار جشنواره برابری می کند ، گفت : معمولا ترجیح می دهم در مورد کار خودم اظهار نظر نکنم و این را به تماشاگران نمایش بسپارم . اما خدا را شکر از اجرا راضی بودم . بچه های گروه تمام توان خود را به کار گرفتند . با وجود اینکه گروه این نمایش از شهرستانی هستند که کوچکترین تسهیلاتی را برای تئاتر و یا حتی یک سالن یا پلاتو برای تئاتر ندارند . این گروه تجربه اجرا با نور و اجرا بر روی استیجی به این شکل را نداشتند و اجرای عمومی آنها در یک محیط کاملا غیر تئاتری که بیشتر شبیه نمایش های محیطی ، صورت گرفته بود . اما با این وجود گروه پتانسیل زیادی داشت و به نظر من کارشان را خوب انجام دادند و خوشبختانه من بازخوردی که از مخاطبم دیدم ، بسیار خوب بود و سالن اجرا برای من بازتاب خیلی خوبی داشت .
این کارگردان در پاسخ به این سوال که چه ویژگی هایی در “افسانه امیل و ممیل” وجود دارد ، که آنرا از دیگر آثاری که در جشنواره حضور ندارند ، متمایز می کند . گفت : طرح و ایده ای که من به سراغش رفتم و همچنین آداپتاسیونی که ما برای این طرح با فضای امروزی و زندگی روزمره انجام دادیم ، یک فضایی را برای مخاطب ما شکل داد که مخاطب با آن خیلی بیگانه نیست و برایش قابل درک است وبا آن حرکت می کند و دوست دارد . در قسمت هایی به خودش تلنگر میزند و دچار چالش میشود . سعی کردم در این نمایش به اصول زیباشناسانه توجه کنم و از لحاظ کارگردانی با نشانه سازی خوب جلو روم و اضافات را حذف کنم ، تا در نهایت آن محصول هنری که تولید کرده ام ، برای تماشاگر با هر سلیقه و بینشی خوشایند باشد و من فکر می کنم این نمایش توانسته باشد به این هدف برسد .
این کارگردان تئاتر در خصوص برگزاری سی و هفتمین جشنواره تئاتر فجر گفت : از جناب آقای نادر برهانی مرند ؛ دبیر محترم جشنواره تشکر می کنم ، چون امسال جشنواره فجر با بخش هایی که به آن اضافه شده و شاهدش بودیم ، جشنواره ای کاربردی تر بود. فراخوان بسیار خوبی طراحی شد و نسبت به سال های گذشته کاملا علمی و کارشناسی شده بود . اما من همچنان در خصوص گروه های شهرستان گلایه مند هستم زیرا با وجود اینکه بازوان تئاتر کشور ، تئاتر شهرستان است و ما نباید از آن بگذریم و چشم پوشی کنیم ، ولی متاسفانه برای گروه های شهرستان باز هم امسال آنچه باید ، انجام نشد . یعنی ما بسیار امیدوار بودیم که وقتی به جشنواره فجربیاییم بزرگترین اتفاق هنری که در طول سال منتظرش بودیم ، رخ می دهد و می توانیم تعامل بیشتری برقرار کنیم ، کارهای بیشتری ببینیم و در یک سری از کارگاه های آموزشی شرکت کنیم . اما متاسفانه هر گروه شهرستانی در تهران تنها سه روز امکان اسکان داشتند . از این سه روز ، یک روز که اجرای خود گروه است و فرصت ندارند که بقیه آثار جشنواره را ببینند و از روز قبل هم که درگیر اجرایشان هستند و در نهایت تنها چند نفر از بچه های گروه شاید بتوانند یک یا دو نمایش از جشنواره را ببینند. من فکر می کنم این سهم بچه های شهرستان از جشنواره فجر نیست ! علی الخصوص مقوله آموزش ، که خواسته تمامی گروه من بود . وقتی یکی از اعضای گروه از من پرسید ، جشنواره فجر فقط همین بود؟! من جوابی نداشتم که به او بدهم . باید برای گروه های شهرستان وقت بیشتری گذاشته شود و آن ها بیشتر دیده شوند و بیشتر مشارکت داشته باشند همچنین لازم است کارشناسی بیشتری شود وتصمیمات بهتری برای گروه ها گرفته شود .
او در پایان اضافه کرد : امیدوار هستم که تئاتر از پاتوق فرهنگی خود تبدیل به ویترین شود و محصولی برای مخاطب عام داشته باشد و این اتفاق برای شهرستان ها هم بیافتد و بعضا از واژه شهرستان تعبیر بدی می شود . معمولا همه فکر می کنند ، گروه های شهرستانی ، غیر حرفه ای یا مبتدی هستند . در صورتی که افرادی برای آن زحمت می کشند که اکادمیک هستند ولی به صرف منطقه جغرافیایی که در آن زندگی می کنند ، متاسفانه از خیلی مسائل محروم هستند . امیدوارم این موفقیت نصیب گروه های شهرستانی شود تا بتوانند نمایش های خود را در مرکز با خیل جمعیت و مخاطب اجرا بروند و خود را به مخاطب نشان دهند .
