نمایش خیابانی « بیگانگی » به نویسندگی و کارگردانی غنچه شکوهیان از شهر آمل در سی و هفتمین جشنواره تئاتر فجر اجرا شد . او همچنین با گروه تئاتر « سونر » در نمایش « خانه سیاه است » به کارگردانی محسن اردشیر نیز حضور داشته است . نمایش « بیگانگی » یکی از آثار برگزیده سیزدهمین جشنواره تئاتر خیابانی مریوان بود که به جشنواره تئاتر فجر معرفی شد . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال ، با کارگردان این نمایش گفت و گویی انجام داده است که می توانید در ادامه بخوانید :
غنچه شکوهیان درباره ویژگی های نمایش « بیگانگی » توضیح داد : نمایش « بیگانگی » اجرایی فیزیکال دارد که به مانند شعر اجرا می شود و هر کس بسته به داشته های ذهنی خود ، برداشت متفاوتی از اثر می کند . این نمایش یک اتود دانشجویی بود که کم کم پر و بال گرفت و به جشنواره تئاتر خیابانی مریوان راه یافت ، برای تمرینات این نمایش پروسه ای طولانی مدت طی شد ولی به صورت فشرده ، به مدت دو ماه مستمر تمرین کردیم .
او درخصوص ایده شکل گیری این نمایش گفت : ایده این نمایش بر این اساس بود که انسان بعد از تولد ، رشد می کند ، کودکی و بلوغ را پشت سر می گذارد و به جوانی می رسد ، با عشق رو به رو می شود ، ابتدا هیجانِ عشق را دارد و به وصال می رسد . بعد که به عشق خود دست می یابد ، از هیجان خود کم می کند و خود را سانسور می کند .
شکوهیان اضافه کرد : حال این دو تبدیل به دو آدم جدید می شوند که هیچ آشنایی و شناختی نسبت به هم ندارند و خودشان نیستند . تبدیل به موجودی می شوند که در یک سرگشتگی و تنهایی باقی مانده اند . این موضوعی جهان شمول است و همه با آن رو به رو می شوند و ارتباط برقرار می کنند .
کارگردان نمایش « بیگانگی » درخصوص کیفیت این دوره از جشنواره تئاتر فجر اظهار کرد : من چند نمایش در جشنواره امسال دیده ام که متاسفانه از آنها لذت نبرده ام . همچنین اصلا از شرایطی که برای اجرا در “خانه هنرمندان” و “متروی ولیعصر” مهیا شد ، راضی نبودم . در اجرای تئاتر شهر نیز قبل از اجرا ، کابل ها دزدیده شد و یک پروسه ای طی شد تا این کابل مهیا شود .
او با اشاره به استقبال خوب از نمایش “بیگانگی” در محوطه تئاتر شهر گفت : با توجه به اینکه نمایش “بیگانگی” اولین اجرای تئاترشهر بود و در ساعت ۱۶ به روی صحنه رفت ولی با استقبال خوب از مخاطبان همراه شد . ولی متاسفانه بعضی از مکان های دیگری که به گروه ها برای اجراهای خیابانی معرفی می شود ، نیازمند تمهیداتی است که برای حضور مخاطب در نظر گرفته شود و یا اگر مکان هایی مخاطب ندارد ، گروه ها را برای اجرا به آنجا نفرستند . من حتی گروه هایی را دیدم که می گویند اصلا در این مکان ها اجرا نکنیم در صورتی که ما به جشنواره آمده ایم تا اجرا کنیم و مردم کارمان را ببینند . ولی چرا کار را به جایی می فرستند که نه مخاطب دارد و نه گروه اجرایی اشتیاقی برای اجرا در آن مکان دارد ! همچنین مسئولی که به آنجا فرستاده می شود هم کار را جدی نمی گیرد و اصلا اتفاق خوبی نیست . به نظر من باید برنامه ریزی درستی صورت گیرد و اگر قرار است مخاطب آفرینی شود ، باید تماشاگر کافی در محل اجرا وجود داشته باشد تا گروه ها دلزده نشوند .
