همه ما احتمالا اجرایی از نمایشنامه ”خانه برناردا آلبا” ی لورکا دیده ایم، شاید هم اجراهای زیادی از این نمایشنامه دیده باشیم. اما من دو تجربه از تماشای اجرایی از این نمایشنامه را با مابقی تاخت می زنم : یکی اجرایی به کارگردانی فاطمه رادمنش که بازنویسی دلچسب ، اصولی و درستی بود از نمایشنامه لورکا و با نام ”دوشیزگان باغ لیمو” روی صحنه رفت، اجرایی ایرانیزه شده از این نمایشنامه و دومی نمایش ” موغلی پنا ” به کارگردانی علیرضا داوری ، که نمونه دیگری از ایرانیزه کردن نمایشنامه لورکا بود آن هم با آمیزه ای از فرهنگ ، موسیقی و ترانه های جنوبی ؛ یک اجرای دیدنی و ناب و تجربه ای دلچسب از نمایشنامه لورکا که گویی حرف همه زمان ها و مکان ها است و به همین علت است که نتیجه ترجمه اش به هر فرهنگ و هر جغرافیایی دلچسب می شود و از چهارچوب اصلی نمایشنامه خارج نمی گردد.
نمایش ” موغلی پنا ” اثری است که ظرفیت های نهفته جشنواره نمایش های آیینی و سنتی را نیز نمایان می کند و می تواند مخاطبان این جشنواره را افزایش دهد. نمایشی که بر اساس نمایشنامه لورکا است اما با موسیقی ناب جنوبی آغاز می شود و سپس با ترانه های فولکلور زنانه ، ما را وارد قصه ای تماما زنانه می کند .
علاوه بر موسیقی و ترانه های فولکلور جنوبی، لهجه، پوشش و حرکات موزون گروهی در ” موغلی پنا ” بر هویت ایرانی اثر صحه می گذارند و بر حفظ ریتم اثر، به ویژه ریتم بصری نمایش کمک به سزایی می کنند. طراحی صحنه نیز ساده است و کاربردی و در خدمت میزانسن فعال اثر، مینیمالیستی و البته مبتنی بر فرهنگ جنوب ایران.
حضور پر قدرت بازیگران، تسلط آنها بر نقش هایشان و حفظ راکوردهای نسبتا دشوارشان از امتیازات دیگر این اثر بود. گرچه لهجه غلیظ جنوبی بازیگران برای برخی از تماشاچیان درک قصه و جزئیات آن را دشوار می کرد، اما در فضاسازی نمایش و هویت بخشیدن به آن تاثیرگذار بود و انتخاب درستی بود و تسلط بازیگران بر این لهجه نیز کامل بود.
” موغلی پنا ” از جمله نمایش های دیدنی جشنواره نمایشهای آیینی و سنتی بود، که خلاقانه بود و سرگرم کننده و به معنای واقعی نمایش ایرانی بود.
المیرا نداف – نویسنده میهمان
