محمد تقی اسماعیلی کارگردان و نویسنده تئاتر امسال با نمایش عروسکی “نارای” کاری از گروه تئاتر عروسکی اویون از اردبیل در شانزدهمین جشنواره بین المللی تهران-مبارک حضور دارد ، این هنرمند که پیش از این با نمایش هایی چون “عاشق شدن در فصل سرما” ،  “منم که بی تو”، “گلین”،”آخرین گل” و نمایش هایی دیگر در نه دوره ی این جشنواره شرکت کرده است. وی در رابطه با نمایش “نارای” و سوژه این نمایش با خبرنگار تئاتر فستیوال به گفت و گو نشست که ماحصل آن را می توانید در ادامه بخوانید :

محمد تقی اسماعیلی در ابتدا به توضیحی در رابطه با حضور در شانزدهمین جشنواره بین المللی نمایش عروسکی تهران مبارک پرداخت و گفت : “گروه تئاتر عروسکی اویون در شانزده دوره ی برگزاری جشنواره ، نه دوره آن حضور داشته و امسال با نمایش “نارای” به نویسندگی و کارگردانی بنده در  اولین روز جشنواره در سالن سایه به روی صحنه رفت و اجرای خوبی را پشت سر گذاشت.” 

وی با اشاره به کارهای قبلی خود گفت : “من وقتی  ۱۹ سال داشتم ، در سال ۶۹ برای اولین کارم در جشنواره شرکت کردم و بعد از آن از دوره هفتم جشنواره به طور مداوم به این جشنواره کار ارائه دادم .”
اسماعیلی با بیان اینکه “نارای” عاشقانه ای فولکلور است ، گفت :” کلیه کارهای بنده و گروه نگاهی امروزی دارد به داشته هایمان و قصه هایی که برای منطقه خودمان است ، یعنی در واقع در این نمایش ما نیم نگاهی کلی به قضیه فولکلور خودمان داریم، البته سعی می کنیم که کار شعارى نباشد و بتوانیم این مسئله را جهان شمول کنیم و با توجه به اینکه کار دیالوگ هم ندارد و فقط تصویر و موسیقی است ، سعی کردم بتوانم با تماشاگر ارتباطى فرامنطقه ای و حتی فراکشوری ایجاد کنم ، “نارای” یک عاشقانه فولکلور است که به زبان تصویر و موسیقی بیان می شود.”

این کارگردان با اشاره به افسانه “نارای” گفت : “ما افسانه ای داریم به اسم خود شخصیت سارای که یک دختر بوده است که به خاطر حفظ عفت و نجابت و به خاطر این که به دست خان و زورمداری نیافتند به دلیل عشقی که داشته خودکشی مقدس می کند . من تم اصلی را از این افسانه گرفته ام .”

وی در ادامه در رابطه با این که چرا انسان را وارد دنیای عروسکی قصه کرده است ، توضیح داد : “من باورم این است که سارای خودش را به آب سپرده و خود کشی کرده است ولی فکر می کنم که آن عفت و حجاب و حتی اگر اغراق نشود خود شخصیت سارای هنوز در بین ماست و نمرده است و من می گویم که حجاب ، نجابت و زن بودن یک آذری همچنان زنده است .به همین خاطر تکه هایی از خود سارای در قالب انسان در نمایش استفاده کردم. “

نویسنده نمایش “نارای” در رابطه با میزانسن های این نمایش گفت : ” براساس طراحی صحنه است که میزانسن شکل می گیرد ، من برای طراحی صحنه وسواس دارم و در بیشتر کارهایی که انجام داده ام از جمله ” نارای” خودم طراحی صحنه آن را بر عهده گرفته ام ، من برای طراحی صحنه اتودهای زیادی می زنم ، شیوه این نمایش بیشتر رئالیته بوده و قصه و دیالوگ داشته است ولی طى مسیری که در تمرینات داشتیم به یک فضاىی رسیدم که تمامی فضای صحنه و دکور کار را به هم ریختم. به خاطر افسانه ای بودن کار می خواستم به فضایی سورئال برسم .”
وی در مورد جشنواره نمایش عروسکی گفت : “جشنواره کمی و کاستی هایی دارد من دبیرى زنده یاد استاد ذوالفقاری ، آقای صالح پور و آقای غریب پور و دو دوره دبیری استاد برومند را تجربه کرده ام ، یک زمان نگاه به فولکلور  و یک زمان نگاه به کارهای مدرنیته وجود دارد. ولی از نظر برگزاری همه می دانیم که ایرانی هستیم و به یک مشکل مالی رسیده ایم و این جشنواره هم جدای از جامعه مان نیست ولی به هرحال زحماتی که خانم برومند در این چند ماهه با همکارانشان کشیدند و عاشقانه دویدند ، می شد که بهتر از این هم بشود ، راهکارش این است که چون تئاتر ایران ، تئاتر خصوصی و بخش خصوصی ندارد و همه از فیلتر دولتی عبور می کنند و بودجه آن هم تعریف شده است و باید از هنرمندانی مثل خانم برومند و دیگر همکاران عروسکی چه در تهران و چه در شهرستان حمایت شود .”

وی در پایان افزود : “باید متولیان تئاتر ، تئاتر عروسکی را جدی بگیرند . من خودم کارهای غیر عروسکی هم کرده ام و همیشه این صحبت را به همه دوستان خود می گویم که تئاتر عروسکی زمانی شروع می شود که تئاتر انسانی می ماند . تئاتر عروسکی جهت فانتزی بودن و گستردگی این دنیا زمینه ای است برای بیان تمام مشکلات جامعه انسانی و مشکلات فلسفی که کار کودک نیست من برداشتم این است که تئاتر عروسکی فقط برای کودک و نوجوان نیست ، می توان در آن پیچیده ترین مسائل فلسفی را مطرح کرد ، دوستان تئاتر عروسکی ایرانی این حرف را به اثبات رسانده اند به همین دلیل باید مسئولان و متولیان این هنر ناب را جدی بگیرند و از آن حمایت کنند.”