در مصاحبه اختصاصی با تئاتر فستیوال :

محمدرضا لایقی: متاسفانه مخاطبان نسبت به تئاتر بی مهر هستند


نمایش « پرده در پرده » به کارگردانی رویا اسدی و با همراهی و همکاری میکائیل شهرستانی در تماشاخانه سنگلج به روی صحنه می رود . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با محمدرضا لایقی ، بازیگر این نمایش انچام داده است که می توانید در ادامه بخوانید :

تئاتر فستیوال

محمدرضا لایقی درباره ی نقش های خود در نمایش «پرده در پرده » به خبرنگار تئاتر فستیوال گفت : من در این نمایش ایفای نقش «استاد» که در تمام هفت پرده حضور دارد و همچنین نقش «مجلسی» در پرده هفتم را به عهده دارم. هفت برش از هفت نمایشنامه ، از استاد اکبر رادی انتخاب و دراماتورژی شد و مورد تایید استاد میکائیل شهرستانی قرار گرفت و با کارگردانی سرکار خانم رویا اسدی و طراحی و مشاوره استاد شهرستانی در قالب یک دوره بازیگری از فن بیان و مهندسی صدا از ترم اول ، تا دوره بازیگری تکمیلی و اجرای صحنه در ترم اخر بر روی صحنه رفت. نقش استاد کلاس بازیگری را که من ایفا کرده ام ، نیم نگاهی به نحوه برخورد ، رفتار و گفتار استاد شهرستانی در کلاسهای بازیگری شان در آکادمی خصوصی شان «ژیوار» در دوره های مختلف داشته ام . و همچنین نقش استاد مجلسی در پرده هفتم در نمایشنامه اینگونه است که به دلیل غیبت یکی از دانشجوها به ناچار پرده هفتم را خودشان بازی میکنند.

او درخصوص مدت زمان تمرین برای اجرای این نمایش و پروسه تمرینات خود توضیح داد : تمریناتمان حدودا هشت ماه زمان برد تا به مرحله اجرا رسید. خیلی از دوستان هنرمندی که در زمینه بازیگری ، رادیو و…. مشغول به کار هستند ، فارغ التحصیل آکادمی «ژیوار» و نتیجه زحمات استاد شهرستانی هستند. بنده هم افتخار شاگردی ایشان و فارغ التحصیل این آکادمی را دارم .

لایقی درباره اجرا در قدیمی ترین تماشاخانه تهران گفت : با افتخار این دومین اجرای بنده در سالن سنگلج است . اولین بار با نمایش «لبخند با شکوه آقای گیل» در سال ۱۳۹۹ تجربه حضور بر روی صحنه ی این تماشاخانه را دارم و افتخار همکاری در چند اثر دیگر هم با استاد شهرستانی داشته ام.

محمدرضا لایقی در پایان با بیان شعری از هوشنگ ابتهاج اضافه کرد : هوشنگ ابتهاج میگوید : « تا رسیدن هنوز باید رفت ، کار سخت است و راه ناهموار» و علیرضا قربانی میگوید : « ما چیزی به غیر از غم به غیر از هم نداریم» . متاسفانه از طرف مخاطب نسبت به تئاتر شاهد بی مهری هستیم . مخصوصا آثاری که انسان را به فکر فرو می برند. تنها راه رهائی بشر ارتباط مجدد با خودش که همان هنر هست ، می باشد .

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *