نمایش “حسن و دیو راه باریک پشت کوه” به نویسندگی افشین هاشمی و کارگردانی محمدحسین سلطانی در بیست و دومین جشنواره نمایش های آیینی و سنتی در سالن چهارسو به روی صحنه رفته است . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با کارگردان این اثر نمایشی انجام داده است که می توانید در ادامه بخوانید :
از شکل گیری نمایش “حسن و دیو راه باریک پشت کوه” در بیست و دومین جشنواره نمایش آیینی سنتی بگویید .
متن “حسن و دیو راه باریک پشت کوه” در واقع اولین تئاتری بود که من در شش ، هفت سالگی در همین سالن چهارسو به کارگردانی افشین هاشمی در جشنواره آیینی سنتی دیدم .
این اثر متنی خوب و درامی ساده است که پیچیدگی خاصی ندارد و به نظر من در عصر و دهه ما نیز هنوز زنده است و میتوان از آن استفاده کرد . به همین دلیل من با ایده‌های اولیه و طراحی هایی که می شناختم تصمیم گرفتم آن را به روی صحنه ببرم و نتیجه آن چیزی شد که شما بر روی صحنه تماشا کردید .
پروسه تمرینات و انتخاب بازیگران به چه صورت شکل گرفت ؟
تمرینات این نمایش بسیار پروسه پیچیده‌ای داشت زیرا متاسفانه در شهرستان و در اصفهان فرهنگ تئاتر دیدن و بدتر از آن فرهنگ تمرین کردن تئاتر هنور بسیار عقیم و الکن است .
من این کار را برخلاف میل باطنی ام تقریبا در طی یک ماه توانستم تمرین کنم ولی متاسفانه پروسه تمرین آنطور که باید طی نشد زیرا از طرفی گروه اجرایی در شهرستان مدام به دنبال این است که به اجرای زودتر برسد و همچنین از نظر محدودیت‌هایی که برای مکان تمرین و برای کسب مجوز وجود دارد در نهایت منجر به این شد که این نمایش را طی یک ماه تمرین کردیم و هفده روز در اصفهان اجرای عموم رفتیم .
استقبال مخاطبان را چه در اجرا در اصفهان و چه در اجرا در بیست و دومین جشنواره نمایش های آیینی و سنتی چطور دیدید ؟
اجرای این نمایش در اصفهان بسیار خوب بود و فراتر از ظرفیت هر شب اجرا می شد ولی در جشنواره به نظر من آن طور که باید تبلیغی صورت نگرفته بود و استقبال متوسطی از این اجرا شد و می توانم بگویم هفتاد درصد سالن پر شد و فکر می کنم یکی از دلایل آن این است که هم اکنون نمایش های بسیاری در تهران در حال اجرا هستند چه در مجموعه تئاتر شهر به عنوان مثال سالن اصلی تئاترشهر یا بقیه سالن اجرایی ، بسیار خوب مخاطب را جذب می کنند .
به نظر من این دوره از جشنواره آیینی و سنتی به دلیل اینکه بعد از جنگ ۱۲ روزه و هزاران نوع مشکلات و محدودیت های اجرایی در جذب مخاطب همراه بود و آنطور که باید از این جشنواره استقبال نشد نه تنها از نمایش ما بلکه تقریبا تمامی نمایش های حاضر در جشنواره به این آسیب گرفتار شدند .
وضعیت تئاتر در اصفهان و نمایش هایی که به روی صحنه می رود و استقبال و حمایت مسئولین از آن ها به چه شکل است ؟
حمایت مسئولین تا حد زیادی وجود دارد ولی این تئاتر صد در صد مستقل است و هیچ حمایت دولتی و حتی حمایت خصوصی نداشته است و تنها خودمان بودیم و خودمان.
متاسفانه در اصفهان معدود کارگردانان و معدود اجراهایی وجود دارند که هنری محسوب می شوند و تئاتر هستند ، مابقی اجراها همگی یا به سمت مونولوگ‌های لمپنی اینستاگرامی پیش می رود و یا به سمت جنگ های طنز و کمدی های سخیف و متاسفانه باید بگویم استقبال مخاطب از این دست اجراها زیاد است . البته این اتفاق بد نیست چرا که این اجراها می توانند ریشه خودشان را داشته باشند . به نظر من اشکالی هم ندارد . ولی مشکل اینجاست که تئاتر اصلی و تئاتر بدنه همیشه در اصفهان با کمبود و ضعف در جذب مخاطب همراه است .
اگر صحبت یا نکته‌ای جا مانده است، بفرمایید.
من در پایان از عوامل اجرایی جشنواره بسیار تشکر می کنم که با وجود تمام سختی‌ها و محدودیت‌ها، این دوره از جشنواره را برگزار کردند و توانستند این کار را انجام دهند . امیدوارم که تئاتر زنده بماند .
