نمایش “کچل کفتربار” به نویسندگی نسرین خنجری و کارگردانی آزاده انصاری یکی از نمایش هایی است که در بیست و ششمین جشنواره بین المللی تئاتر کودک و نوجوان همدان به روی صحنه رفت . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با کارگردان این نمایش داشته است که می توانید آن را در ادامه بخوانید:

نازنین محب اهری – تئاتر فستیوال : نظرتان در مورد جشنواره تئاتر کودک و نوجوان همدان چیست؟ چه نمایش هایی را دیده‌اید ؟ روند برگزاری جشنواره را چطور ارزیابی می کنید ؟

من برای دومین بار است که در جشنواره تئاتر کودک و نوجوان شرکت می‌کنم ، سال ۹۵ با نمایش “ماه پیشونی” و امسال با نمایش “کچل کفتر باز” که در واقع این دو نمایش من برعکس بقیه‌ آثارم که در حوزه بزرگسال است ، مقداری متفاوت بود . چون علاقه‌مندی‌های خاصی در حوزه تئاتر کودک دارم ، برایم مهم است که برای کودکان کار  کنم و سعی کردم با دغدغه‌مندی این نمایش را روی صحنه ببرم که امیدوارم که بازتاب خوبی هم داشته باشد .

معتقدم که جشنواره یک دورهمی بزرگ است و قرار است که ما ، تمام هنرمندان و فعالان این عرصه چند روزی را دور هم باشیم ، همدیگر را ببینم ، با هم گفت و گو کنیم ، آثار همدیگر را ببینیم و ایده‌ها و نظرات مان را با همدیگر از طریق اجراها در میان بگذاریم . معتقدم که باید دور هم ، این اتفاق مبارک را جشن بگیریم . حقیقتاً معتقدم که جشنواره فرصت نیست بلکه فضایی را به تو می‌دهد که با همکاران ایران و خارج از ایران آشنا شوید . آرزویم این است که مسئولان ما برای حوزه تئاتر کودک اهمیت بیشتری قائل باشند ، به خصوص تئاتر نوجوان که یک مقدار محجور مانده است .

اگر ما در طول سال بتوانیم گروه‌هایی را ببینیم که نمایش های خوبی روی صحنه می‌برند و این گروه ها حمایت شوند و در طول سال با آزمون و خطایی که می‌کنند و بازخوردی که از مخاطبشان می‌گیرند ، طبیعتاً رشد می‌کنند و ما آرام آرام شاهد رشد تئاتر کودک و نوجوان خواهیم بود .

در مجموع به همکارانم در ستاد جشنواره خسته نباشید می‌گویم ، تا اینجا به ما خیلی خوش گذشته است . فرصت کوتاهی است که به همدان آمده ام و فقط توانسته ام نمایش “شنل قرمزی” را از ایتالیا ببینم که خیلی آن را دوست داشتم البته چون عضو هیئت انتخاب بخش بین‌الملل جشنواره هم بودم ، یک شناخت کلی نسبت به آثار دارم و خیلی مشتاق بودم که نمایش “شنل قرمزی” را روی صحنه ببینم چون از کسانی بودم که طرفدار این نمایش بودم . به نظرم ایده‌های بسیار جذابی داشت ، نگاه متفاوتی به قصه‌ای که اغلب مان آن را می‌شناسیم ، داشت و فضاسازی فوق‌العاده و بازیگر بسیار خوبی که حالا با توجه به اجرای جشنواره‌ای شاید نواقصی هم داشته باشد چون مقداری با آن چیزی که در فیلم دیده بودم ، تفاوت داشت ولی به هر حال فکر می‌کنم جزو اجراهای خوب بود .

از نظر برنامه‌ریزی و هماهنگی‌ها ، جشنواره به چه صورت بود ؟ راضی بودید ؟

بله. من مشکلی نداشتم و فکر می‌کنم همکارانم تلاش خود را می‌کنند ، حالا ناهماهنگی‌ها و موضوعاتی ممکن است پیش بیاید که به نظر من پیش می‌آید اما چون من روحیه‌ای صبور دارم ، معتقدم باید از آن عبور کرد و نباید آن را خیلی بزرگ کرد که مثلا چرا اینطور شده است ، چرا مطابق میل من نبود و… می‌دانم که همکاران من با تمام وجود ، با توجه به محدودیت‌ها و بودجه کمی که دارند ، تلاش خود را می‌کنند .

اگر انتقاد یا پیشنهادی در مورد برگزاری جشنواره دارید ، بفرمایید .

من سه سال پیش هم که به جشنواره آمدم این مسئله را گفتم و الان هم که بیست و شش دوره از این جشنواره می‌گذرد هم می گویم ، حال که جشنواره تئاتر کودک و نوجوان در شهر همدان مرکزیت پیدا کرده ، شخصا انتظارم این است که با سالن‌های خیلی استاندارد و خوبی روبرو باشیم . از زمان برگزاری این جشنواره بیست و شش دوره می گذرد نه سه، چهار یا پنج دوره ، این عدد خیلی بزرگی است . انتظار می‌رود که با این امکانات و مجموعه‌ای به این بزرگی که وجود دارد ، با یک تغییر کاربری ، چندین سالن از دل آن بیرون بیاید ، فقط یک همت و دلسوزی می‌خواهد .

دیگر تعارفی وجود ندارد ، گویا قرار نیست هیچ رشدی در جشنواره ببینیم تنها امسال یک سالن در این مجموعه افتتاح شد . در این بیست و شش دوره می‌توانستیم دست کم ۱۳ سالن داشته باشیم ، هر دو سال یک بار می‌توانستیم یک سالن افتتاح کنیم . مدام نباید ناله کنیم ، همت ، دلسوزی و خواستن وجود ندارد و این حیف است . من سه سال پیش در همین سالن ، با همین امکانات حتی همین صندلی ها اجرا رفتم و بعد از سه سال هیچ چیزی تغییر نکرده و این واقعاً حیف است و آدم افسوس می‌خورد . این همه مخاطب با علاقه‌ و با محبت وجود دارد که می‌آیند و پشت در سالن می‌ایستند . سال به سال به تعداد کسانی که به رشته تئاتر و هنر علاقه می‌شوند ، در واقع به تعداد دانشگاه‌ها افزوده می شود و تعداد هنرجویان هنرستان‌ها و دانشجوها نشان می‌دهد که علاقه‌مند وجود دارد ولی در بالا همت وجود ندارد!! من به این فکر می‌کنم که در مجموعه به این بزرگی چه کارها می‌شود انجام داد ولی همچنان پلاتو ۹ در۴ داریم که مطلقاً استاندارد نیست و خب حیف است .

اجرای نمایش “کچل کفترباز” در جشنواره تئاتر کودک و نوجوان یکسری نسبت به اجرای عموم آن یک سری تغییرات داشته است ، به طور مثال آقای محدث که در اجرای جشنواره حضور نداشتند . در مورد این موضوع توضیح دهید .

در کلیت کار به هیچ وجه تغییراتی صورت نگرفته است ، البته من از آن دسته آدم‌هایی هستم که زیاد تمرین می‌کنم  و در طول اجرا هر شب ، نمایش را روتوش می کردیم اما آقای فرزین محدث با یک عمل بی‌اخلاقی گروه را بدون هماهنگی ، وسط اجرا ، به خاطر اجرای دیگری ترک کردند و من دختر گل خودم مونا را جایگزین کردم . تنها تغییری که می‌توانم بگویم همین بوده است . برای اجرا در جشنواره هم بنری که داشتیم را کوچکتر کردیم که در سالن جا بشود .

اگر حرف پایانی باقی مانده است ، بفرمایید.

راستش یک پیشنهاد دارم که امیدوارم همکاران از من دلخور نشوند . ای کاش می‌شد جشنواره‌هایی که از لحاظ موضوعی به هم نزدیک هستند را با هم ادغام کرد که تعداد جشنواره‌های کمتری داشته باشیم . در طول سال جشنواره های زیادی داریم ؛ جشنواره نمایش های آئینی و سنتی ، جشنواره تئاتر کودک و نوجوان و سال دیگر جشنواره نمایش های عروسکی ، جشنواره تئاتر فتح ، جشنواره تئاتر فجر و… فکر می‌کنم شاید بشود جشنواره‌هایی که به لحاظ موضوعی به هم نزدیک هستند مثلاً جشنواره نمایش های عروسکی و جشنواره تئاتر کودک و نوجوان با هم ادغام شوند و یک جشنواره یا به صورت سالانه یا دو سالانه برگزار شود . بهترین حالت این است انرژی و بودجه‌ای که صرف جشنواره می‌شود ، برای تجهیزات سالن‌ها استفاده شود ، برای مخاطبانی که می‌آیند و بلیت تهیه می‌کنند و برای گروه‌هایی که به طور حرفه‌ای کار می‌کنند ، احترام قائل شویم تا اینکه مدام جشنواره پشت جشنواره برگزار شود . می‌شود کمی بودجه را صرف حمایت از گروه‌ها کرد و مطمئنم که اتفاق بهتری می‌افتد.