افشین خدری ، نویسنده و کارگردان نمایش خیابانی « زنی اینجا نمانده » در بخش تئاتر خیابانی جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر حضور دارد، به این بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با این کارگردان انجام داده است که در ادامه می توانید آن را بخوانید :

افشین خدری ، در رابطه با ایده ی اجرای نمایش خیابانی “زنی اینجا نمانده” توضیح داد : چند سالی است که با سوژه خشنونت علیه زنان درگیر هستم . نمی دانم به دلیل پیشینه ی من یا تغییراتی که رخ داده است و یا به دلیل موضوعات و اخباری مثل خودسوزی ، کشتن ، قتل و …. است که در منطقه من بیشتر از همه جا شنیده می شود و معمولا هم ، زنان مورد ضرب و شتم قرار می گیرند . نمی دانم به چه دلیل در منطقه ی ما یا اطراف زاهدان و اهواز ، این مسئله کمی بیشتر است . از سوی دیگر ، زنان ، زنانگی ، لطافت ، مهر و محبتی که باید داشته باشند را از دست داده اند ، و تغییراتی در ظاهر به وجود آمده است ، مثل اینکه کچل می کنند . زن ها خشن شده اند و جنس شان از آن لطافت در آمده است .

کارگردان نمایش خیابانی “زنی اینجا نمانده” درخصوص فرم اجرایی این نمایش گفت : این یک تئاتر فیزیکال است . یک سری اتفاقات و موقعیت هایی است که به شکل بداهه و بر اساس یک طرح جمعی به این نتیجه رسیده است که مثلا برای این ایده ، باید این طرح پیاده شود و یا برای نشان دادن خشم ، باید از این حرکات استفاده کرد یا برای ابزاری شدن باید اینطور رفتار کرد .

خدری درباره تمرینات گروه نمایشی خود که همگی بازیگران نوجوان هستند ، توضیح داد : من هشت ماه برای چیدن کست (cast ) و رساندن آن ها به این مقطع اجرایی تمرین کرده ام . بعد از آن در یک جشنواره شرکت کردیم و همین طور یک اجرای عموم داشتیم . پس از دو ماه ، قبل از جشنواره تئاتر فجر دوباره اجرا کردیم و در مجموع حدودا ده ماه تمرین کرده ایم .

این کارگردان تئاتر در پایان ، در رابطه با بازخورد تماشاچیان با اثر خود گفت : من سعی کرده ام برای تمامی رده های سنی که مخاطب این نمایش هستند ، ظرافت و سیستمی را بچینم تا نمایش چیزی برای آنها داشته باشد ، حتی آن بچه ای که این نمایش را می بیند ، در حد شناخت و فهم خود از آن لذت ببرد . من فکر می کنم همه جوانب را در نظر گرفته ام ولی اینکه چقدر در این زمینه موفق بوده ام را باید از مخاطب پرسید . نمی توانم خودم حکمی را صادر کنم . حرکات نمایشی این نمایش گرچه کمی سخت است و تمپوی بالایی دارد ولی سعی کرده ام حرکاتی باشد که هر مخاطبی که آن را می بیند ، بفهمد که مثلا این یک بچه است  یا آنجا زندان است که در آن زندانی است و یا این جشنی است که تبدیل به عزا شده است .