نمایش ” جنگ شب ها می رسد ” به نویسندگی سید علی معتضدی و کارگردانی بهرام سروری نژاد ، از ۷ اسفند ماه سال جاری به روی صحنه رفته است . از این رو خبرنگار تئاتر فستیوال با کارگردان این نمایش گفت و گویی انجام داده است که می توانید در ادامه بخوانید :
ابتدا از نحوه شکل گیری گروه بگویید .
تقریبا از سال ۷۷ با افراد این گروه آشنا شدم اما هیچوقت با یکدیگر کار نکرده بودیم . اکثرشان دانش آموخته دانشگاه پلی تکنیک هستند . آن ها خودشان گروه تشکیل دادند و شروع به تمرین متن کردند و بعد از من دعوت کردند که به عنوان کارگردان با آنها همکاری داشته باشم .
چه شد که نمایش ” جنگ شب ها می رسد ” را برای اجرا انتخاب کردید و این نمایش چه ویژگی هایی دارد ؟
ما این کار را برای جشنواره بین المللی تئاتر فجر فرستادیم . البته متن پذیرفته نشد . بعد از آن در طول تمرین ، یک یا دو تغییر در کار ایجاد کردیم و من مجبور به بازی در نمایش شدم . با آمدن خانم رحیمی که یکی از دوستانم هستند ، گروه تشکیل شد . وقتی که متن را خواندم متوجه شدم که این متن قابلیت اجرا دارد ، هرچند کار سختی بود ولی آن را کار کردیم . متن از لحاظ موضوعی ، موضوع جهان شمولی دارد و در هر زمان می تواند خود را نشان دهد .
در این نمایش چه المان هایی وجود دارد که جزء دغدغه شماست ؟ به نظر شما برای شرایط امروز جامعه مناسب است ؟
موضوع عمده ای که مطرح می شود این است که در شرایطی که جنگ به وجود می آید ، همه ی آدم ها به فکر خودشان و منافع شخصی شان هستند یا به نوعی می توان گفت وقتی همه به فکر منافع شخصی خود هستند ، جنگ به وجود می آید . هر دو شکل این موضوع قابل بحث است و در هر دو حالت امکان وقوع دارد . مسئله دیگر این است که وقتی آدم ها نسبت به یکدیگر عشق نداشته باشند – این عشق صرفا عشق مرد به زن نیست – به راحتی جنگ به وجود می آید .
در واقع در هر زمانی که ما به فکر منافع شخصی خود هستیم و به هم نوع خودمان علاقه نداریم ، شرایط جنگ فراهم می شود که در نوع بزرگ خود جنگ جهانی اتفاق می افتد .
گروه برای این نمایش چه مدت تمرین داشت ؟
ما تقریبا ۵ تا ۵ ماه و نیم تمرین های متناوب داشتیم که متوالی نبودند . کار را از تابستان شروع کردیم و امروز به نتیجه رسیدیم و در حال اجرا هستیم .
چه شد که سالن استاد مشایخی را برای اجرا انتخاب کردید ؟ از کیفیت سالن راضی بودید ؟
این کار قطعا باید در بلک باکس اجرا شود . زمانی که من به گروه پیوستم ، درخواست اجرا را به سالن استاد مشایخی داده بودند . البته طبیعتا وقتی به سالن های دیگر مراجعه کنیم خیلی با ما همراهی نمی کنند چرا که حتما باید در گروه چهره ی مطرح و شناخته شده ای حضور داشته باشد تا اجازه ی اجرا دهند مثل سالن ایرانشهر و حافظ . به این دلیل که الان موقعیت اجرا فراهم بود کار خود را در این سالن روی صحنه بردیم .
لطفا از دکور کار و طراحی خلاقانه ی آن بگویید . شما چه خواسته هایی از طراح داشتید که در نهایت به این طراحی دکور منجر شد ؟
به دلیل تعدد مکان های اجرایی در نمایشنامه ، باید دکوری طراحی می شد که قابلیت تبدیل به مکان های مختلف را داشته باشد . بنابراین دکور نمی توانست رئالیستی باشد . من از آقای وحید لاری که از طراحان صحنه ی حرفه ای هستند ، خواهش کردم برای این کار تشریف بیاورند و دقیقا به ایشان گفتم ، کاری خلاقانه می خواهم که در هر لحظه و هر جایی تماشاگر با چیزی روبرو شود که برای او شگفت زدگی ایجاد کند .
آقای لاری هم از ما وقت خواستند و بعد از مدتی فکر کردن به این طراحی رسیدند و من بسیار از این طراحی خوشم آمد . فقط قرار شد یک یا دو عنصر خیلی جزئی تغییر کند و یا عوض شود . کلیت کار همین بود که مورد پسند ما و بسیار جذاب و کارآمد بود . خوشبختانه در اجرا هم خیلی به ما کمک کرد که بتوانیم لحظات مختلفی را با این احجامی که در صحنه داریم به وجود آوریم .
“جنگ شب ها می رسد ” در سال ۱۳۹۴ قصد اجرای مجدد دارد ؟
خیلی به قصد ما مربوط نمی شود . ( با خنده ) خواسته های گروه که نه حتی ۵ ماه بلکه یک ماه هم تمرین انجام دهند ، با تعداد اجرای محدود ، برطرف نمی شود . در نتیجه آن گروه دوست دارد که باز هم اجرا کند .
قطعا دنبال این موضوع خواهیم بود و به همین چند اجرا در سالن استاد مشایخی بسنده نمی کنیم . فیلم کار را برای اجرا در سالن دیگری ارائه می دهیم تا نوبت اجرا بگیریم و یا در جای دیگری که نیاز به نوبت گرفتن ندارد ، به روی صحنه می رویم .
و حرف پایانی ؟
دلم می خواهد مردم بیایند و تئاتر ببینند . نه آن که بیایند و فقط شخصیت های معروف را ببینند . قصد من خرده گرفتن نیست ، فقط درخواستم این است .
به دلیل این که در چند سال اخیر باب شده است که وقتی تئاتری چهره ی مطرح داشته باشد ، مردم می آیند و دوست دارند فلان چهره یا بازیگر سینمایی را از نزدیک ببینند اما اگر این را برای خود جا بیاندازند که دیدن تئاتر ، می تواند بسیار جذاب تر و تاثیرگذارتر از دیدن یک چهره باشد ( یعنی وقتی آن چهره را برای اولین بار ببینند دیگر برای آن ها شکسته می شود ) پس شاید خیلی راغب نباشند ، فقط به این دلیل ، نمایش دیگری را با چهره ای که یک بار از نزدیک دیده اند و با او عکس گرفته اند ، ببینند .
اما می توانند هر تئاتری را ببینند و از خود تئاتر لذت ببرند و مدت ها فکر آن ها را به خود مشغول کند . این درخواستی است که من از کل جامعه دارم . امیدوارم مردم عادی هم مخاطب تئاترفستیوال باشند و از این طریق قلقلکی داده شوند .
