جدیدترین اثر نمایشی رامین کهن به نام «پسر جنگل» ، یکی از نمایش‌های اجرا شده در هفدهمین جشنواره بین‌المللی نمایش عروسکی تهران – مبارک در سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر است . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با کارگردان این نمایش انجام داده است که می توانید در ادامه بخوانید :
رامین کهن با اشاره به اینکه ” پسر جنگل ” قصه محبوبش بوده است ، در رابطه با شکل گیری این نمایش گفت : انیمیشن و فیلم پسر جنگل همیشه برایم جذاب بود و موضوع هویت مسئله مهمی برای من است . اینکه موجودی با هویت متفاوت در جایی که شاید بی ربط باشد ، زندگی و رشد کند . تئاتر عروسکی این امکان را می دهد که فضای جنگل و انواع حیوانات عروسکی بامزه در آن را بسازی . به همین خاطر سراغ این متن برای حضور در جشنواره نمایش های عروسکی رفتم . ایده این پروژه از دو ماه قبل از انتشار فراخوان جشنواره در ذهن من شکل گرفت و طراحی کاراکتر و عروسک هایش انجام شد . تصمیم داریم بعد از اجرای در این جشنواره برای اجرای عموم نمایش مان تلاش کنیم .
این کارگردان جوان در خصوص تغییراتی که در متن ایجاد کرده است ، توضیح داد : ” پسر جنگل ” براساس رمان معروفی از کیپلینگ نوشته شده است . در انیمیشن یا فیلم ساخته شده از این رمان ، هر یک با توجه به مدیوم خود تغییراتی داشته اند ، آنچه در اجرا مدنظر داشتیم این بود که امروز به چه مفهومی در دنیایی که سراسر آن به خاطر تفاوت های نژادی و عقیدتی در جنگ است ، احتیاج داریم .
کینه ای از گذشتگان در ببر شاه بوجود آمده بود که باعث می شد فکر کند همه ی آدم ها شکارچی هستند و اجازه نمی داد که یک بچه ی انسان در جنگل بماند . اما در نهایت می بیند که همان انسان ، لحظه ای که می خواهد انتخاب کند و تصمیم بگیرد ، حاضر است جان خود را برای نجات یک حیوان فدا کند . بنابراین اجازه ی زندگی در جنگل را به او می دهد . این تغییرات را سعی کردیم با توجه به فضا ، زمان ، شهر و کشوری که در آن زندگی می کنیم ، اعمال کنیم .
کارگردان نمایش ” پسر جنگل ” در خصوص پروسه تولید و ساخت عروسک ها و طراحی صحنه این نمایش اظهار داشت : ابتدا طراحی کاراکتر و شخصیت اولیه عروسک ها توسط امیر کاظمی – انیماتور این نمایش – به صورت دو بعدی ، روی کاغذ شکل گرفت و بعد به این فکر کردیم که صدای آن باید به چه شکل و استایلی باشد . عروسک سازان خبره ای ، مثل علی پاکدست و مریم اقبالی ، عروسک ها را مجددا طراحی کردند و مکانیزم ، تکنیک و ظاهر آن دوباره طراحی شد . برای این کار از نمونه های خارجی هم استفاده کردیم و سعی کردیم که عروسک ها برای بچه ها جذاب باشد .
رامین کهن معتقد است عروسک های این نمایش بعد از اجرای عموم محبوبیت فراوانی خواهند یافت . او در این باره اذعان کرد : عروسک پسر جنگل حتی می تواند یک برند حامی حیوانات ، حقوق انسان ها و صلح باشد که مستلزم آن است که بین هنرمند و کسی که سرمایه گذاری می کند کانالی شکل بگیرد . امیدوارم در اجرای عموم این اتفاق بیفتد .
وی اضافه کرد : اصحاب رسانه می توانند در این زمینه کمک بسیاری کنند . رسانه ها باید روی تئاتر عروسکی مانور بیشتری بدهند و حمایت شان فقط مختص به جشنواره نباشد .
کارگردان ” لافکادیو ” که در ستاد جشنواره نمایش های عروسکی هم فعال است درباره تغییرات دوره های مختلف برپایی جشنواره گفت : در سه دوره ای که خانم مرضیه برومند ، جشنواره نمایش های عروسکی را برگزار کردند می توان گفت تقریبا هر سه دوره اش رو به پیشرفت رفته و تجربه دوستان در دبیرخانه و ستاد برگزاری جشنواره بیشتر شده است ، به همان اندازه هم اوضاع سیاسی و اقتصادی کشور دچار پس رفت شده است .
رامین کهن از تاثیر شرایط بد اقتصادی بر تئاتر و بر گزاری جشنواره گفت : یک جشنواره بین المللی نیازمند یک روابط خوب بین المللی است . به پرچم هایی که جلوی تئاتر شهر نصب شده اند ، نگاه کنید که چقدر کمتر از سال های قبل است . وضعیت اقتصادی را نمی توان از هنر جدا کرد . سیاست و اقتصاد با هنر عجین هستند ؛ وضعیت اقتصادی آنقدر بد است که برای ساخت دکور و عروسک نمایش خود دچار مشکل شده بودم . در بازار اعتصاب است . حواس کسی نیست . همه ی مردم دمق هستند و هیچکس حوصله ندارد !
وی اضافه کرد : بعضی وقت ها به این فکر می کنم که ما در این شرایط اصلا چرا داریم تئاتر کار می کنیم ؟! برای چه کسی کار میکنیم ؟! برای مردم ؟! مردم که اصلا دل و دماغ ندارند تئاتر ببینند !! آیا واقعا با شرایط اقتصادی حال حاضر برای خانواده ها مقدور هست که برای دیدن تئاتر بیایند ؟! باید به این مسائل توجه کنیم . میدانم که ستاد جشنواره هم از این قاعده مستثنا نبوده و زیر فشارهای اقتصادی ، تامین بودجه و اعتبارش بوده است . چقدر خانم برومند و اعضای تیم ستاد او حرص خورده اند !!؟
در پایان کارگردان نمایش عروسکی ” قراضه جنگی ها به پیک نیک می روند ” به رسالت هنرمند در شرایط کنونی اشاره کرد و گفت : تقریبا دو دوره است که فعالیت من در ستاد جشنواره کم رنگ شده است . در این دوره که اصلا حضور ندارم ولی در جریان امور هستم . آنها سعی کرده اند تا می توانند کاری کنند که روی ما فشار نیاید ، اما واقعا همه تحت فشار هستیم . مملکت ما اوضاع بدی دارد و کار کردن در این شرایط واقعا سخت است . من وظیفه ی خود میدانم که اتفاقا در این اوضاع کار کنم تا برای بچه ها ایجاد امید و تولید اندیشه کنم و در عین حال باعث سرگرمی و خوشحالی شان شوم . به نظر من در این آشفته بازاری که وجود دارد ، الان وقت آن است که به عنوان یک هنرمند ، به داد مردم برسیم و برایشان کار هنری تولید کنیم . هر چند که تولید و تماشای تئاتر هر دو نیاز به پول دارد . ما از خود گذشتگی می کنیم ، مردم هم قطعا پاسخ خواهند داد .
