نمایش ” تیولا ” به کارگردانی علی عابدی تا بیستم شهریور ماه در تماشاخانه مهرگان اجرا می شود . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با وحید آقاپور انجام داده است که پیش از این در نمایش های “بچه آدم بدو” ، “عروسی در سایه” و “خرمگس” نیز به عنوان بازیگر با این کارگردان همکاری داشته است . در ادامه می توانید این گفت و گو را بخوانید :
بازی در نمایش ” تیولا ” ، چهارمین همکاری شما با آقای علی عابدی است . بازی دو پرسوناژ ” مادر ” و ” فرزند ” را در این نمایش بر عهده دارید . درباره ویژگی های نقش تان توضیح دهید . آیا از ابتدا در جریان نوشته شدن این نمایشنامه بودید ؟
خیر . متن بعد از تکمیل شدن به دست من رسید . نمایشنامه ” تیولا ” ، شبیه به متن های قبلی آقای عابدی ، در فضای کابوس وار جنگ می گذرد . درباره ی آدم هایی است که مواجب بگیر جبهه و جنگ هستند و در این حرفه فرسوده شده اند . از ویژگی های متن این نمایش ، به تصویر کشیدن فضای گروتسک و دهشتنناکی است که می تواند یک جنگ فرسایشی داشته باشد .
دو پرسوناژی که من در این نمایش بازی می کنم ، ویژگی های خاص خودش را دارد ؛ ” مادر ” ، یک مرد زن نما است که خودش را به شکل زن درآورده تا بتواند از حضور در خط اول جبهه معاف شود . ترس از کشته شدن موجب شده است تا دست به این تظاهر بزند و این خصلت پنهان کاری او ویژگی جذابی است که در بازیگری می توان به آن پرداخت .
کاراکتر ” فرزند ” هم ، یک تیولا زاده است . تیولا در نمایش تعریف می شود که یک موجود نامیرا است و عمر چند هزار ساله دارد . و کاراکتر فرزند از این نظر ، عمر چند صد ساله دارد . هر صد سال یکبار ، از نو ، زاده می شود و از این جهت یک موجود منحصر به فرد است . بازی در این نقش هم تجربه جالب و ویژه ای است .
فضای گروتسک نمایش چه تاثیری در بازی شما و چه تفاوتی با بازی در سبک های دیگر نمایشی دارد ؟
در این نمایش سعی کرده ایم از بازی های رئالِ توام با حرکات و اکت های روزمره فاصله بگیریم و از نوعی تقطیع ، ماشینیسم و سرد بودن برای ارائه شخصیت ها استفاده کنیم . می خواستیم یک نیروی عاقلانه ، پشت رفتار این شخصیت ها وجود نداشته باشد . خشک بودن حرکات این کاراکتر ها ، نشانه های بیرونی هستند که در ایفای نقش ها مد نظر قرار دادیم تا با آن فضای گروتسک نمایش همخوانی بیشتری باشد .
کارگردانی آقای عابدی چه تاثیری در بازی ها دارد ؟
آقای عابدی از جمله کارگردان هایی هستند که چون نمایشنامه هایشان را خودشان می نویسند ، بخش عمده ای از کارگردانی آثارشان در پروسه نوشتن متن ، اتفاق می افتد و با سیاق نوشتن ، بسیاری از بایدها و نباید ها ، خود به خود ، اجرا می شود و تا حدود زیادی ، نمایشنامه ، مسیر کارگردانی را تعیین می کند . به همین دلیل در پروسه کارگردانی ، ما کسی را نمی بینیم که مدام امر و نهی کند و باید و نباید تعیین کند . با یک کارگردانی نرم ، مستتر و شاید خزنده ، مسیر اجرا را به سمتی که ایده آل شان است ، هدایت می کنند . ما به عنوان بازیگران این نمایش هم با تصویر نهایی اجرا مواجه هستیم .
با توجه به این که با دو بازیگر این نمایش در خرمگس هم بازی بوده اید . این همکاری چه تاثیری در بازی هایتان در این نمایش دارد ؟
تجربه همکاری گذشته مان باعث می شود به یک زبان مشترک برسیم و نقاط قوت و ضعف هایمان را می دانیم . و طبیعتا سعی می کنیم روی نقاط قوت هم متمرکز شویم . به طور کلی ، به واسطه ی همکاری های قبلی ، یک همدلی و تفاهم در بازیگران بوجود می آید که در حصول نتیجه نهایی ، بسیار کمک کننده است .
به نظر شما مواجهه مخاطب با نمایش ” تیولا ” باید چگونه باشد ؟
این تئاتر ، مخاطبی را راضی می کند که هدفش از دیدن نمایش ، صرفا تفریح و سرگرمی نیست . نمایش ما از نظر درون مایه و مسئله ای که مطرح می کند نیاز به کمی تفکر و دوراندیشی و هضم جهان نمایش مان دارد . نیاز دارد که مخاطب ، اندیشه کند و با خودش ، اتفاقات نمایش را مرور کند و به مختصات این جهانِ کابوس گونه یِ تراژیک ، بیاندیشد . به همین دلیل مخاطب ما اگر مایل است در کنار سرگرمی ، کمی تفکر هم بکند و با جهان های جدی تری ، مواجه شود ، خوب است که به دیدن نمایش مان بیاید و قطعا از دیدن این نمایش بی بهره از سالن بیرون نمی رود .
با توجه به اوضاع اقتصادی کنونی و قیمت بالای تئاتر ، پیشنهادی برای برون رفت از این وضعیت دارید ؟
حق می دهم که طبقات خاصی از جامعه ، آنقدر مسائل جدی تر از دیدن تئاتر داشته باشند که نتوانند برای تئاتر هزینه کنند . اما به نظر من طبقه ای که عموما سراغ دیدن تئاتر می آید ، آنقدر در امور فرعی تر هزینه می کند که خرج کردن برای تئاتر ، فشار اقتصادی بر آنها تحمیل نمی کند . کافی است نگاه شان ، نگاه فرهنگی و دغدغه مند شود . در آن صورت به نظر من کماکان می توانند حتی با وضعیت فعلی ، مخاطب تئاتر باقی بمانند .
و صحبت پایانی؟
دغدغه ام ، فهم هم فکران و هم نسلانم است . کسانی که مثل من ، حدود بیست سال ، کار تئاتر می کنند و تنها راه ماندن در حوزه فرهنگ و هنر را ادامه کارِ تئاتر و استمرار و سخت کوشیِ در آن می دانند . آرزو می کنم عرصه بر ما تنگ نشود که انتخاب مان چیزی غیر از تئاتر باشد .
