کوروش سلیمانی که به تازگی بازی در نمایش “روال عادی” به کارگردانی دکتر محمدرضا خاکی را پشت سرگذاشته است ، این روزها دومین کارگردانی خود را با نمایش “فالو می” نوشته پیتر شفر در سالن تئاتر مولوی روی صحنه دارد . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با این بازیگر و کارگردان جوان که فارغ التحصیل دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران می باشد ، داشته است که ماحصل آن را می توانید در ادامه بخوانید .

کوروش سلیمانی در ابتدا در مورد انتخاب نمایشنامه “فالو می” توضیح داد : به توصیه یکی از دوستانم نمایشنامه “کمدی سیاه” پیتر شفر را خواندم ، متن خیلی خوبی دارد ولی با توجه به پر پرسوناژ بودنش ، اجرای آن کار سختی بود . اینگونه بود که با پیتر شفر و کارهایش آشنا شدم و دیگر آثارش را مطالعه کردم و به نمایشنامه “چشم عمومی” (public eye) برخوردم و تصمیم گرفتم این نمایش را به روی صحنه ببرم . پیتر شفر بر اساس این نمایشنامه ، فیلمنامه ای می نویسد و فیلمی می سازد که اسم آن را “فالو می” می گذارد . چون این اسم را پیتر شفر انتخاب کرده بود و اینکه دیدیم “فالو می” بیشتر به متن می خورد ، ما هم این اسم را انتخاب کردیم  .

وی ادامه داد : من همیشه برای انجام کارهای تئاتری و هنری ام اول از هر چیز ، نگاه می کنم که که کار من چه نسبتی با جامعه دارد . با توجه به اینکه مدرنیته در حال حاکم شدن بر جامعه ما است ، دچار مسائلی در زمینه “ارتباط” ، نه الزاما رابطه زن و شوهری بلکه در همه گونه های ارتباط ، دوستی ، خانوادگی و … هستیم . یکی از فضاهایی که ما در هنر بسیار به آن پرداخته ایم ، تیرگی های این مسائل است . یعنی اگر به زوج ها می پردازیم ، بیشتر به جدایی ، خیانت و تلخی ها می پردازیم که در جای خود قابل بحث است . اما حسن این کار در این است که با نگاهی روشن و امیدوار کننده با مسئله برخورد می کند و به گونه ای راهکار هم ارائه می دهد . هدف من از انتخاب نمایشنامه “فالو می” به لحاظ معنایی این بود که احساس کردم در جامعه ما هم به لحاظ ترمیم این حفره های ارتباطی و هم برای اینکه نیاز به خنده دارد ، خوب است که تماشاچی به دیدن این نوع کارها بیاید .

این بازیگر و کارگردان تئاتر با اشاره به انگلیسی بودن نمایشنامه “فالو می” اظهار داشت : این نمایش ، یک نمایشنامه درخشان انگلیسی است و در بین جریان تئاتری که در جامعه حاکم است ، که باید هم کار خارجی ، ایرانی ، کلاسیک و هم کودک وجود داشته باشد ، اجرای این متن الزامی بود . کار قبلی من (“ناگهان پیت حلبی”) نمایشی کاملا ایرانی بود ولی این کار انگلیسی است . من اصلا خودم را محدود به این نمی کنم که حتما در یک زمینه و شکل خاص کار کنم . همچنین علاقه دارم که خودم را در شکل های مختلف تجربه کنم .

سلیمانی همچنین در مورد تغییرات صورت گرفته در متن اصلی نمایشنامه توضیح داد : متن اصلی طولانی تر است یعنی اگر به شکل کامل اجرا شود ، مدت زمان نمایش حدود یک ساعت و نیم خواهد بود . در آنصورت ، ریتمی خواهد داشت که مناسب امروز نیست . من ترجیح دادم چیزهایی که در نمایشنامه تکرار می شود که شاید از لحاظ ادبی و نمایشنامه ای ضروری بود را کنار بگذارم . زیرا به نظرم آمد قسمت هایی که به لندن و یا فضای اجتماعی آن اشاره می کند ، برای تماشاگر ایرانی ضرورتی ندارد به همین خاطر قسمت هایی از آن را حذف کردم ، در حقیقت به نوعی دراماتورژی کردم و آنچه به درد موضوعی که در ابتدا به آن اشاره کردم ، می خورد را از آن استخراج کردم .

او در مورد تمرینات نمایش “فالو می” گفت : تمرینات ما دو ماه یعنی حدود چهل جلسه طول کشید . بخشی به این خاطر بود که زمان اجرای ما جابه جا شد و نمی دانستیم که چه زمانی باید اجرا کنیم و بخشی هم به این خاطر بود که تئاتر را باید تمرین کرد و برای آن سختی کشید . اساسا من معتقدم بدون سختی هیچ نتیجه ای بدست نخواهد آمد و هر سختی درست ، با فکر و اندیشه حتما نتیجه خواهد داد . در کارگردانی پرداختن به جزئیات برای من خیلی اهمیت دارد ، چون معتقد هستم که هنر یعنی جزئیات و از اضافات باید پرهیز کرد . من به عنوان کارگردان به لحظه و درآمدن لحظات بسیار اهمیت می دهم و حاصل تمرینات آنچه شد که بر صحنه دیدید .

کارگردان نمایش “فالو می” با بیان اینکه طراحان و بازیگران این نمایش فارغ التحصیل دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران هستند و تمامی عوامل به کار نگاه آکادمیک دارند ، درباره اجرا در سالن مولوی گفت : در کنار این افراد من در پشت صحنه از سه ، چهار دانشجوی رشته هایی غیر از تئاتر که علاقه مند به این هنر هستند ، استفاده کردم و هدفم این بود که یک کار کامل ارائه دهم . در طراحی صحنه و لباس نیز این مسئله مورد توجه من بود زیرا امروزه تئاتر های ما به سمت خلاصه سازی اجباری ، در جهت چند اجرا بودن می روند . بخشی از نمایش هایی که در این سالن اجرا می شود به کارهای دانشجویی اختصاص دارد و بخشی هم مختص بچه هایی است که آکادمیک هستند و سعی می کنند که با ویژگی های دانشگاهی به روی صحنه بیایند . من نیز سعی کردم با آموخته های دانشگاهی ام به عنوان کسی که سالها است کار تئاتر می کند ، نمایشی را به روی صحنه بیاورم که وقتی دانشجویان تئاتر به تماشای آن می نشینند ، کاری را ببینند که تمام عناصر آن ویژگی های آکادمیک غنی داشته باشد . از طرفی من از کانون دانشگاه خواجه نصیر نیز دعوت کرده بودم که در تمرینات ما به شکل کارگاهی حضور داشته باشند ، این نیز کاری بود که به دلیل اینکه سالن مولوی سبقه دانشگاهی دارد ، از آن بهره مند شوم .

بازیگر نمایش “روال عادی” با بیان اینکه امیدوارم مردم و تماشاگران تئاتر ما مرعوب جوی که الان پدید آمده است ، نشوند ، گفت : هر چه پیش می رویم ، تئاترها به سمت حاشیه می روند و متن ها از جامعه دور می شوند و مردم خود را در کارها نمی بینند . این به این دلیل نیست که متن حتما باید ایرانی باشد ، نه ، گاهی اگر متنِ خارجی درست انتخاب شود ، می تواند اثرگذار باشد ، همانطور که ما در این کار به این فکر کردیم .

وی ادامه داد : لازم است مردم از تئاتر حمایت کنند نه از چهره ها و حواشی کاذب که قطعا پایدار نخواهند بود بلکه ما را که مستقل هستیم با حضورشان حمایت کنند . من برای به روی صحنه آوردن این نمایش ، به دلیل استرس هایی که برای اجرا داشتم دو ، سه نوع بیماری را تحمل کردم چون با سرمایه شخصی خودم که با حقوق ناچیزی جمع شده ، کار را به روی صحنه می برم و با عشق این کار را کردم و هرگز منتی بر کسی نیست . عشق من تئاتر است و به خاطر آن زندگی می کنم و جوانی ام را در این راه گذاشتم . فقط خواهش من از مردم این است که از ما و جریان درست تئاتری حمایت کنند . چون در تئاتر ما اتفاقاتی در حال رخ دادن است که تئاتر را به سمت کاسب کاری و آوردن چهره می برد . چهره هایی که همگی محترم و از همکاران من هستند ، ولی اگر من به خاطر یک فرد چهره به تماشای کاری بنشینم ، عملا آن روز مرگ تئاتر است ، چون معنای تئاتر در اندیشه و متن نمایشنامه است ، در تفکرات فیلسوفان و نمایشنامه نویسان بزرگی چون کامو ، شکسپیر و چخوف است . تماشاگران اصیل تئاتر ، کسانی که تئاتر را می فهمند ، باید فرهنگ سازی کنند و جو را برای آنانکه واقعا تئاتری هستند و براساس اسلوب علمی تئاتر و آنچه در دانشگاه یاد گرفته اند ، به روی صحنه می آیند ، فراهم کنند .

کوروش سلیمانی در پایان با آرزوی رونق تئاتر گفت : امیدوارم همه ی کارها تماشاچی داشته باشند و مردم ما هم خودشان را در صحنه ها ببینند و هم این را درک کنند که تئاتر بدون آنها معنایی ندارد . من برای تماشاچی کار می کنم و افتخار می کنم که در هر نمایشی که به روی صحنه می برم ، لازم می دانم که برای تماشاچی زمینه تفکر و آرامش و درک هنر را فراهم کنم .