اجرای نمایشنامه ی “خانه عروسکِ” ایبسن به کارگردانی رویا صفری اجرایی شجاعانه است. حرکات فرم بازیگران در ابتدا و در طول نمایش، که تداعی گر حرکات یک عروسک هستند؛ انتخابی هوشمندانه و موفق است. حرکاتی که در همان ابتدای نمایش، تکلیف مخاطب را با جهان نمایش روشن می کنند: همه پرسوناژها عروسک هستند و نخِ خیمه شب بازی هر یک در دست دیگری است.
صحنه خالی از دکور که تنها شامل قاب هایی بزرگ است که جهانِ نمایش را از جهان خارج از آن جدا می کنند و صحنه را از پشت آن و در نتیجه هر عنصر دیگری را در پیشبرد قصه بی ارزش می کنند و بدین وسیله بار دیگر اثبات می شود که تنها نکته مهم این است که نخِ هر عروسک در دست چه کسی است.
قاب های بزرگ، به همراه نورپردازی دقیق و منطبق بر فرمِ روایی قصه در نمایش، در کنار گریم های سیاه و سفید و عروسکی و دلقک وار بازیگرها و لباس های سیاه و سفید آنها که نتیجتا بعد سوم را از این پرسوناژها می گیرد و آنها را به صورت خطی و دو بعدی و مقوایی در می آورد؛ همه و همه معرف پرسوناژهایی هستند که هم زمان که عروسک هستند، عروسک گردان های اصلی قصه نیز هستند.
فقط پرسوناژ زنِ اصلی قصه است که با لباس رنگی در متن سیاه و سفید صحنه، بعد س.م و حجم می یابد و برجسته به چشم می رسد. او در واقع عروسک اصلی نمایش است و تنها او است که در نهایت نخ ها را پاره می کند و از صحنه خیمه شب بازی وارِ نمایش، خلاف جهت همیشگی، خارج می شود.
نمایش “خانه عروسک” به کارگردانی رویا صفری اجرایی است خلاقانه و هنرمندانه که علاوه بر این که برای کسانی که قصه نمایشنامه را می دانند، جذابیت مضاعف ایجاد می کند؛ می تواند برای آن دسته از تماشاچیان که قصه نمایشنامه ایبسن را نمی دانند، نمایشی روان، قصه گو و پر از جذابیت های بصری است.
المیرا نداف – نویسنده مهمان
