نمایش ” آکواریوم کانگورو ” یک نمایش بی هویت و از دست رفته است  .

نمایشی با متن بسیار ضعیف ، بدون دراماتورژی و با رنگ و لعابی تقلبی است که باعث نشده مخاطب ، جذب نمایش شود ؛ بلکه بیش از هر چیزی کارگردان را در دام حقه ی خویش قرار داده و او را از ارائه نمایشی قصه گو و مبتنی بر مسائل و دغدغه هایی که با آن زیست کرده ، دور کرده است  .

رنگ و لعاب این نمایش شامل همه ی جزئیات اثر است ، از دکور و طراحی صحنه گرفته ، تا موسیقی ، گریم و حتی بازی بازیگران . که هیچ کدام نه تنها در خدمت نمایش نیست بلکه به نظر می رسد بیش از هر چیز ،  یک پُز آرتیستی پشت آن نهفته است که گویی کارگردان به واسطه ی آن خواسته است که ثابت کند می تواند بر خلاف آثار پیشین خود ، چنین نمایش پر رنگ و لعابی هم بسازد و به روی صحنه برد .

” آکواریوم کانگورو ” شلنگ تخته ای وام گرفته از نمایش هایی است که این سال ها به روی صحنه رفته است مثل ” بیرون پشت در ” و … .

قصه این نمایش از همان ۱۵ دقیقه ی اول لو می رود و هیچ چیز روایت کردنی ، تعلیق و یا حتی کوچکترین کششی را در مخاطب باقی نمی گذارد که بتواند ادامه ی این نمایش طولانی ۹۰ دقیقه ای را ببیند . از همان زمانی که مشخص می شود همه ی پرسوناژهای این نمایش مرده اند و فضاسازی های گوناگون صحنه مثل دریاچه ، سطح شیب دار ، پرسوناژها و … مشخص می شود ، باقی نمایش فقط شعاری بی کارکرد ، لوس و بیش از هر چیزی خسته کننده است .

بازی بازیگران هم علی رغم آنکه زحمت زیادی برای خلق هر یک از پرسوناژ ها کشیده اند ، از آن جهت که بر بستر قصه ای پر اشتباه شکل گرفته ، بی تاثیر و الکن است . اکت های اگزجره ای که هیچ حسی را به مخاطب القا نمی کند . هیچ همزاد پنداری و نزدیکی و تأثری را در او ایجاد نمی کند .

آثار قبلی این کارگردان اگرچه نمایش های متوسطی بودند که در جشنواره اجرا شده اند ، ولی بهتر از این اثری است که سر تا سر آن بی هویت است . آثار پیشین نمایش هایی بودند قصه گو ، با فرمی ساده و اجرایی معقول که هم کارگردان می دانست چه روی صحنه برده است و هم تکلیف مخاطب با اثر مشخص بود  ، نه مانند ” آکواریوم کانگورو ” بی هویت و گیج و ضعیف .

مرجان سادات هاشمی – دپارتمان نقد تئاترفستیوال