نمایش « باباکرم » که قصه های نقل شده از « بابا کرم » و عشق او به دختری به نام ربابه را روایت می کند، علاوه بر پرداخت خوب قصه از سوژه ای منطبق با نمایشهای سنتی ایرانی برخوردار است.
این نمایش که در بهره گیری درست از هر آنچه که ما تئاتر سنتی می نامیم موفق عمل کرده است، با حفظ ریتم در تایم نسبتا بالای اجرا، تماشاچی را به خوبی سرگرم و تا پایان همراه خود نگه می دارد.
متن بسیار خوب فرهاد نقد علی که قصه پردازی را به خوبی می فهمد، با استفاده از شخصیتی فرعی و گروهی این شخص در نمایش، ماجراهای مختلف نقل شده از بابا کرم و داستان عشقش را به درستی با هم چفت و بست کرده و در نهایت گویی، قصه واحدی را روایت می کند.
یکی از خلاقیت های مهم این نمایش استفاده از (تقریبا) همه ساختارهای نمایش سنتی ایرانی است مثل سیاه بازی، نقالی، تخت حوضی، خیمه شب بازی و حتی تعزیه در قالب یک نمایش .
دیگر شاخصه مهم این نمایش به روز بودن و منطبق بودن نمایش با مسائل روز جامعه است.
علاوه بر اینها ، صحنه پردازی و میزانسن فعال در این نمایش نیز از نکات قابل توجه اثر است. کارگردان سعی کرده از همان ابتدای نمایش میخ خود را محکم بکوبد و تماشاچی را کاملا توجیه می کند که با یک نمایش سنتی ایرانی مقابل است. وی با بهره گیری از تصنیفی قدیمی و بعد از آن نام بردن از مرحوم سعدی افشار ( با پرده بسته صحنه ) در همان ابتدای نمایش در ذهن تماشاچی فضای مد نظر خویش را ایجاد کرده و تا پایان این فضا را حفظ می کند. همچنین هنگامی که پرده باز می شود با صحنه ای زیبا از قاب عکسی رو به رو می شویم که بیان کننده خاطره بودن سوژه و به صورت کلی این گونه نمایشی است.
جالب اینجا است که در پایان نیز باز به همان قاب عکس برمی گردیم . قاب عکسی که بیانگر خاطرات ثبت شده است.
اما نتیجه گیری ای که در آخر توسط سیاه بیان می شود مبنی بر عدم انطباق تاریخ با واقعیت و نتیجه گیری اشتباه از تاریخ به نظر کلی گویی و جانب دارانه است.
البته ناهماهنگی بازیگران در برخی موارد نکته منفی اثر بود . مانند زمانی که صدا با بازیگران هماهنگ نبود و این عدم هماهنگی خودنمایی می کرد. همچنین در مواردی نوع شوخی ها از حد می گذشت.
نمایش بابا کرم به واسطه متن خوب و قصه ای جذاب و نیز خلاقیت ها در کارگردانی و صحنه پردازی و نیز بازی خوب و روان بازیگران خصوصا بازیگر نقش نقال (که چند نقش بازی می کند) و بازیگر نقش سیاه، علاوه بر سرگرمی تماشاچی، معرف نسبتا خوبی برای این گونه از نمایش های ایرانی است که نسل های جوان را با بخشی از عقبه هنر های نمایشی در ایران آشنا می سازد.
محمد جواد حبیبی – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال
