یادداشتی بر نمایش ” راهبان معبد وانگ ” به نویسندگی محمدرضا کوهستانی و کارگردانی احمد سلیمانی

به بهانه ی اجرای آن در سی و پنجمین جشنواره تئاتر فجر

” راهبان معبد وانگ ” نمایشی بی کلام و مبتنی بر است که در دو پرده روایت می‌شود . این نمایش داستان چند راهب در معبدی را روایت می‌کند .

احمد سلیمانی کارگردان این نمایش توانسته با تکیه بر فرم یک اجرای کامل را بدون دیالوگ با زبانی ساده و عاری از هرگونه نماد سازی و یا فرم های پیچیده ی اجرایی برای مخاطب خود به نمایش در آورد .

سلیمانی در این نمایش به دلیل محدودیت در بیان و بی کلام بودن اثر ، زبانی فراگیر را برای بیان مقاصد خود انتخاب کرده تا برای تماشاگر آشنا باشد و این رمز موفقیت او است .  در نهایت ” راهبان معبد وانگ ” این ویژگی را دارد که مخاطب از تماشای آن لذت ببرد ، با آن ارتباط برقرار کند و صدای خنده اش فضای سالن را پر کند  .

مخاطب پس از ورود به سالن اجرای نمایش ” راهبان معبد وانگ ” با طراحی دکوری پرتابل به رنگ سفید روبرو است ، سپس نور سالن می رود و قصه نمایش با تابلویی که در گوشه سالن قرار گرفته و بر آن ” ورود دختران به معبد ممنوع ” را تذکر داده ، نمایان می شود . در حقیقت این تابلو خط اصلی قصه است که سوژه داستان را در بر دارد . طراحی صحنه این نمایش از چهار قاب متحرک تشکیل شده که در صحنه های مختلف تنها با جا به جایی آن ها فضایی متفاوت شکل می گیرد .

این نمایش در پرده اول با ریتمی نسبتا کند پیش می رود و بیشتر به اتفاقات معبد می پردازد اما در پرده دوم نمایش فرمی دیگر به خود می گیرد .

در قسمت هایی ریتم نمایش تند می شود و در این حین به سمت فانتزی بودن گام بر می دارد ، به عنوان مثال حضور یک باره ی کیک تولد ، گرفتن عکس سلفی پرسوناژ ها و استفاده ناگهانی از تکنیک نور و سایه که در هیچ جای دیگر نمایش تکرار نمی شود .

کارگردان در این نمایش با طراحی حرکت و اجرای فرمی مناسب توانسته بر وجه بصری تئاتر تأکید کند و پیام و سخنش را در بدن بازیگر و در فضایی که او حضور دارد، بیان کند . دیگر ویژگی این نمایش طراحی موسیقی آن است که هماهنگ با رفتار و حرکت بازیگران شکل گرفته است .

” راهبان معبد وانگ ” از بازیگرانی توانمند تشکیل شده ، افرادی که با تسلط کامل بر سوژه و فرم اجرایی نمایش هماهنگ با یکدیگر اجرای خوبی را تشکیل می دهند و در قسمت هایی از نمایش که ناگهان ریتم کند می شود ، بازی خوب بازیگران این ضعف را پوشش می دهد . شخصیت پردازی بازیگران این نمایش نیز بر اساس اکت های آن ها شکل می گیرد ولی با توجه به این محدودیت شخصیت پردازی های نمایش کامل صورت گرفته است ، هر اکت و عکس العملی مختص یک بازیگر است به طوری که در مواقع مختلف تماشاگر رفتار و عملکرد پرسوناژ را پیش از اکت او پیش بینی می کند .

ارتباط قوی مخاطب با این نمایش را می توان رمز موفقیت کارگردان دانست ، زیرا در مدت اجرا مخاطب نه تنها از فرم محور بودن نمایش خسته نمی شود بلکه از تا آخرین لحظه به دلیل منطقی بودن روند داستان با نمایش هم گام می شود و راضی سالن نمایش را ترک می کند . و این اتفاق را می توان پایانی خوب بر یک نمایش عنوان کرد .

 نسترن داوودی – دپارتمان نقد تئاترفستیوال