نقدى بر نمایش عروسکى “لاکى عجق وجق” به نویسندگى امیر مشهدى عباس و به کارگردانى آناهیتا غنى زاده
نمایش “لاکى عجق وجق” را زمانی دیدم که حالم بد بود از آن همه بی برنامه گی و نا منظمی در این دوره از جشنواره ، که البته تفاوتی در این زمینه با ۱۵ دوره قبلی نداشت . اما هنر نمایش حالم را خوب کرد . دوباره سرحالم کرد . این بار به کارگردانی کسی که مدعی نیست و اصول هنر نمایش را خیلى خوب می شناسد . و ارتباط خودش نیز با کودکان و اولیاء آنها بسیار مناسب است .
آناهیتا غنی زاده توانست با میزانسنى دقیق و ریتمی مناسب صحنه و تماشاگر را به تسخیر خویش درآورد ؛ چنان که همه اعم از من ِ بد قلق را سرگرم کرد و توانست کارى کند که از دیدن زیبایی های نمایش اش غرق در لذت شویم .
بازی بازیگران علی الخصوص آرش صادقیان حقیقى در نقش لاکى با آن بدن نرمالش و صداسازی مناسب اش ، آدمی را بر آن وا می داشت که اعتراف کند که خوش به حال کودکان ما و صد دریغ از تئاتر بزرگسالان ما…
اما سوژه اثر به شدت آزاردهنده بود .
مشهدی عباس را از سال ها قبل می شناسم و کارش را همیشه تحسین کرده ام ؛ اما به نظرم انتخاب این نمایشنامه غلط بود و نمایش نامه ی امیر عزیز تاریخ مصرفش تمام شده است ، بی برو برگرد…
دغدغه ى کودک امروز و نسل امروز لاک پشت نیست ، اساسا حیوان نیست . کودک امروز رویایش و انتزاعش ، پرسوناژهای انتزاعی و خلق الساعه است که در یادداشتى با عنوان “از کودک امروز بپرسیم آهاى تو دیگه کى هستى؟” در دوره ى پانزدهم جشنواره (در این دوره هم بازنشر داده شد . ) خطاب به عادل بزدوده و مرضیه برومند در میان گذاشتم و از نوشتن چند باره ی آن برحذرم .
اگر غنی زاده توانست کودکان را بر صندلی شان نگه دارد ، این هنر خود اوست و بازی بازیگران اش .
والا براى جذب کودک امروز باید رفت به سمت سوژه امروز روز و خواند و خواند ، از مشاوران مختلف بهره جست که روانشناسى و جامعه شناسى حداقل آنها است .
باید از سوژه های جدید و به روز نوشت و سپس به آنها فرم داد ؛ که فرم به تنهایی ، شبیه نقاشی این دهه است که کرم ها را در رنگ می غلتانند و به روی بوم رها مى کنند تا بوم را بی سر و ته رنگ آمیزی کنند و متاسفانه انسانها چه پول های گزافی برای خرید این گونه آثار می پردازند .
الف . فرهمند – نویسنده میهمان
اگه کسی کار متفاوت دوست داره حتما ببینه….. امیدوارم اجرای عموم بگیرن
واقعا ذهن بچه های الان یک دنیای دیگه است …. خیلی سخت میشه باهاش ارتباط برقرار کرد . واقعا هنرمندی واقعی و علمی می خواد که بتونه در اونها تاثیر بذاره و جذبشون کنه
سلام . ممنون از یادداشت های خوبتان که چیزهای آموزنده زیادی از انها دستگیر مخاطبان می شود . من مادر دو کودک هستم که حساسیت زیادی روی تربیت و اموزش آنها دارم و همیشه سعی کردم با تعریف کردن قصه و بازی به اونها اموزش بدم و تاثیرش رو هم دیدم .
اینکه میگویید بچه های امروز با حیوانات ارتباط برقرار نمی کنند و یا سخت برقرار می کنند کاملا حرف درستی است . واقعا از ته دل امیدوارم کارهایی اجرا بشه که برای بچه های نسل امروز آموزنده باشه . هم در نمایش و هم سینما و تلویزیون .
آمین
لایک
واقعا که نمایش حال آدم رو خوب می کنه
پس این گروه ثابت کرده که میشه برای بچه های این نسل هم قصه ی لاک پشت و حیوونای دیگه رو گفت ، به شرط اینکه بلد باشی !!
اگر به جوانهایمان اعتماد کنیم قطعا می توانیم شاهد آثار خلاقانه و تاثیر گدار باشیم . یادمان نرود امثال برومند هم زمانی جوان بوده اند !
نمایشی خوش ساخت با بازی های قشنگ.برای اولین کار خیلی خوب بود و باعث میشه آدم کنجکاو شه و دوست داشته باشه بازهم بچه شو بیاره تئاتر
موافقم . سوژه تقریبا تکراریه بود.ولی بازی ها و عروسک ها فوق العاده ان . در کل لذت بردیم. ممنون از تئاترفستیوال
واقعا نمایش جذابی بود . خیلی عالی خانم غنی زاده عزیز
لایک