تماشای یک نمایش عروسکی در اولین روز از اجراهای جشنواره اغلب برای من با استرس همراه است .

اینکه قرار است شاهد چه اتفاقی روی صحنه تئاتر باشم و آیا از تماشای آن لذت خواهم برد یا خیر ، اغلب من را نگران می کند .

این دوره از جشنواره را اما با تماشای نمایش ” منو نمی بره ” به کارگردانی زهرا صبری ، نویسنده ، کارگردان ، طراح صحنه و سازنده عروسک‌‏ ‏با سابقه ای که تجربه ای سی ساله در حوزه عروسکی دارد ، آغاز کردم .

و همان طور که انتظارش را داشتم ، نمایشی خوب و قابل قبول را در نخستین روز جشنواره دیدم . نمایشی که با توجه به جزئیات آن ، از تمامی پتانسیل های اجرای عروسکی استفاده کرده و توانسته بود قصه ای منسجم را در فضایی سورئال برای مخاطبش بازگو کند . قصه ای که در وهله اول دغدغه اش مشخص است و با کمک اِلمان های نمایش عروسکی آن را بازگو می کند .

به عنوان مثال کارگردان از تمامی آکسسوار صحنه نهایت استفاده را می کند . در ابتدای نمایش ما عروسکی را می بینیم که در وسط صحنه قرار دارد و در چهار طرف آن کاراکترهای نمایش بر بالش هایی روی زمین دراز کشیده اند . بالش هایی که تا پایان کارکردهای مختلفی در نمایش دارند : در جایی به عنوان نان به کار برده می شوند و در قسمتی دیگر تبدیل به حوض می شود و…

این نمایش یک پرسوناژ اصلی دارد که مریم معینی آن را برعهده دارد که به خوبی از پس نقش خود بر می آید . به همراه او چهار بازیگر دیگر بر صحنه حضور دارند که پرسوناژ های مختلف را ایفا می کنند و در بیشتر قسمت ها عروسک گردان هستند و عروسک های آن ها بسیار ساده به دور از هر گونه پیچیدگی نمایش داده می شوند . به عنوان مثال عروسک گردانی که نقش خروس نمایش را بازی می کند ، تنها با استفاده از پارچه های رنگی که نمادی از دم خروس هستند و یک عروسک دستکشی به روی صحنه حاضر می شود و با بازی بدن صحیح خود ، نقش او برای مخاطب باور پذیر می شود .

زهرا صبری اصول هنر نمایش را خوب می شناسد ، در این نمایش از تکنیک سایه نیز بسیار خلاقانه استفاده کرده است . او در این نمایش با استفاده صحیح از نورپردازی و طراحی میزانسن هایی دقیق فضای قصه را برای مخاطبش به تصویر می کشد و همچنین با تکیه بر متن خود با مخاطب ارتباط برقرار می کند . گرچه در قسمت هایی از نمایش انتظار داریم حس تعلیق در مخاطب بوجود آورد و کشش بیشتری ایجاد کند ولی چون شاهد قصه ای چند لایه نیستیم ، همه اتفاقات نمایش در سطح باقی می ماند و بیشتر فضای نمایش و نحوه روایت قصه است که برای مخاطب جذاب و قابل پیگیری است تا قصه . با این حال همین قصه ساده و تک لایه ی ” منو نمی بره ” ، قصه ای منسجم است و حرفش مشخص است و برای ما کافی است ؛ زیرا عوامل اجرا چنان با قدرت ظاهر شده اند که مخاطب را به تسخیر خود در می آورند .

در حقیقت ” منو نمی بره ” برای مخاطب خود از اتفاقاتی سخن می گوید که ممکن است برای هر کس رخ داده باشد ، اتفاقاتی که هر لحظه از زندگی ممکن است با آن مواجه شویم و چون از دغدغه های انسانی سخن می گوید برای مخاطب شیرین است که پای قصه بنشیند و شنوای آن باشد و سرگرم شود .

کارگردان این نمایش در ایجاد ریتم متناسب برای اجرا و خلق موقعیت های دراماتیک نیز موفق بوده و به همین خاطر می توان گفت نمایشی قابل قبول را به مخاطب خود ارائه کرده است . او از تکنیک های نمایش عروسکی به اندازه و در حد نیاز استفاده کرده و نمایشی زیبا و لذت بخش را در فضایی سورئال به اجرا در آورده است و به جرات می توان گفت تجربه سی ساله زهرا صبری به عنوان کارگردان در خلق این اثر بی تاثیر نبوده و ” منو نمی بره ” مصداق درستی از یک اجرای عروسکی ویژه مخاطب بزرگسال است .

فرهاد ابراهیمی والا – دپارتمان نقد تئاترفستیوال