سوال بزرگی که در ابتدای این مطلب می خواهم از هیئت انتخاب سی و هفتمین جشنواره تئاتر فجر بپرسم این است که آثاری که برای اجرا در این جشنواره آن هم در بخش مسابقه انتخاب شده اند ، چه شاخص ها و معیارهایی را در نظر می گیرند که بر اساس این معیارها اثری بسیار ضعیف و دسته چندم به نام ” پرسه های موازی ” به کارگردانی علی کاظمی وند ( از تبریز ) به جشنواره راه یافته است . آیا واقعا برگزیده تئاتر شهر بزرگی مثل تبریز که دانشگاه هنر معتبری نیز دارد باید چنین نمایش ضعیفی باشد ، نمایشی که شبیه به آثار پایان دوره ای آموزشگاه های دسته چندم است ؟
” پرسه های موازی ” حتی برای شرکت در جشنواره ای دانشگاهی نیز ضعیف است . نمایشنامه نوشته پیام لاریان است که چندی قبل خودش هم آن را کارگردانی و اجرا کرده است و به علت تسلط اش بر متن از عهده اجرای صحنه ای آن نیز برآمده بود . اما در این اجرا از این نمایشنامه در جشنواره تئاتر فجر ، کارگردان – کاظمی وند – اساسا نمایشنامه را درک نکرده است و اساسا گویا تا کنون یک تئاتر مستند درست و خوب ندیده است و یا اگر هم دیده است با دقت ندیده و از آن نیاموخته است .
نمایش تشکیل شده است از سه عدد صندلی و یک میز و سه لیوان و سه بازیگر آماتور و تصویری از یک پنجره که مثلا قرار است تداعی گر فضای آپارتمانِ دختر باشد و کارگردان از همین جا وارد داستان می شود و اساسا به مستند بودن اتفاقات و شکل روایی نمایشنامه لاریان آسیب می رساند و نتیجه می شود شبیه اینکه داستانی را برای کسی تعریف کنیم اما نه از اولش ، بلکه از وسط آن و بدون پایان بندی درست و حسابی .
عدم درک نمایشنامه توسط کارگردان باعث شده است که نمایش شبیه به یک اثر کارگاهی ساده ، بهتر بگویم یک نمایش دورهمی دانشجویی باشد ؛ پر از پرش های بی معنا که کلافه کننده هستند و تیر خلاصی است بر پیکر نیمه جان نمایش .
بازیگران نیز بسیار مبتدی هستند و ساده ترین راکوردها را هم حفظ نمی کنند و پرسوناژها را حتی به تیپ هم تبدیل نکرده اند و به قدری روی صحنه ( زیادی ! ) راحتند که باید بی تعارف بگویم نتیجه به خاله بازی یا لا اوبالی گری شبیه می شود و تماشاچی را دلزده وخسته می کند .
” پرسه های موازی ” اثری است که باید در یک سالن خصوصی درجه چندم اجرا شود تا خاله ها و دایی ها و عمه و عموهای بازیگران و کارگردان بیایند و ببینند و به آنها گل بدهند و خودشان دور هم شاد باشند ؛ نه این که در مهم ترین رویداد تئاتری کشور ، آن هم در بخش رقابتی حاضر باشد و داوری هم بشود !
سعید خالقی – دپارتمان نقد تئاترفستیوال
