” پسر جنگل ” برای همه ما یادآور خاطرات شیرین کودکی است . یک داستان متفاوت به همراه شخصیت دوست داشتنی موگلی ، ما را به دورانی می برد که تماشای دیدن یک کارتون چنان برایمان لذت بخش بود که آن را با هزاران جایزه دیگر عوض نمی کردیم .

دیدن نام نمایش ” پسر جنگل ” در جدول اجراهای نمایش عروسکی نوستالژی آن روزها را برایمان زنده کرد .

این نمایش از آن داستان هایی است که مخاطبش در هر سنی که باشد راضی از سالن بیرون می رود . اگر کودک باشد و اولین مواجه اش با داستان ” پسر جنگل ” باشد ؛ از این همه شور و حال و فضای هیجان انگیز نمایش لذت می برد ، اگر هم مانند من کودکی را پشت سر گذاشته باشد ، خاطرات شیرینش و موسیقی و شعرهای آن اوج لذت را به او هدیه می دهد .

” پسر جنگل ” با نویسندگی و کارگردانی رامین کهن اندکی با داستان قدیمی ما متفاوت است . در اینجا نیز قصه حول موگلی دوست داشتنی می گذرد ولی با پایان بندی متفاوت که از نگاه کارگردان پیام آور صلح و دوستی است .

مخاطب در اولین صحنه ای که از نمایش می بیند ، با دکوری سنگین روبرو می شود که کمتر تا به حال با بضاعت جشنواره ، شاهد این اتفاق بوده ایم . پس از آن صدای دلنشین ژاله علو به عنوان راوی داستان را می شنویم و عروسک های خوش ساخت یکی پس از دیگری به روی صحنه می آیند و به مخاطب معرفی می شوند . عروسک هایی که قطعا هم ساخت آن ها زمان بر بوده و هم عروسک گردانی دشواری را پشت سر گذاشته اند ، اغلب دو یا سه عروسک گردان آن ها را هدایت می کنند .

جدا از طراحی صحنه زیبا که نمایی از جنگل را به صورت کامل به مخاطب نشان می دهد ، به موقعیت های کمیک علی الخصوص قسمت های مربوط به موگلی و بالو در نمایش می توان اشاره کرد ، موقعیت هایی که باعث می شود مخاطب از اجرا خسته نشود و تقریبا تا انتهای داستان لبخند بر لبان تمام تماشاگران از کودک تا بزرگسال ماندگار شود .

تیم صداپیشه‌ی نمایش هم شامل صداهای خاص و نوستالژیک با قدرت قصه گویی بالاست از ژاله علو، مرضیه برومند، مریم سعادت، امیرحسین صدیق و محمد بحرانی تا الکا هدایت و محمدرضا مالکی همگی صدایشان بر دل می نشیند و به عروسک های نمایش به زیبایی جان می بخشند .

وقتی در حین اجرای این نمایش به کودکان نگاه می کردید همگی غرق در قصه بودند و جادوی تئاتر آن ها را بر صندلی هایشان میخکوب کرده بود . در حقیقت رامین کهن به عنوان کارگردان توانسته در این نمایش لحظات جذابی خلق کند که با خیال راحت در هر سن و سالی که باشی به تماشای آن بنشینی و از آن لذت ببری .

در پایان ” پسر جنگل ” را می توان یک نمایش منسجم با ریتمی متناسب و میزانسن هایی درست معرفی کرد که مخاطب از ایده‌ها ، مضامین و رویکردهای نوآورانه آن استقبال می‌کند . تماشای این نمایش در ایام جشنواره بر خلاف دیگر نمایش های عروسکی که ویژه  مخاطب کودک است به سراغ متن های متفاوت می روند و می خواهند نمایشی را اجرا کنند که نه عروسکی است و نه مخصوص کودک ، قصد ندارد کار جدید و شگفت‌انگیزی انجام دهد تنها قصه ای قدیمی را برای مخاطب خود به نمایش در می آورد بی آنکه نوستالژی مخاطب را نابود کند ، مخاطبان  خود را راضی می کند و قطعا اجرای عموم پر استقبالی در انتظارش خواهد بود .

نسترن داوودی – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال