یادداشتی بر نمایش ” جوادیه ” به کارگردانی کهبد تاراج به بهانه اجرایش در سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر
چهار مونولوگ مستند – اجتماعی با قصه های از هم جدا که “بیست متری جوادیه” نخ تسبیح آن هاست ، با فرم اجرایی ساده و البته تاثیرگذار از ویژگی های نمایش “جوادیه” است .
نمایشی که به خاطر سوژه ی نمایش و نوستالژی دهه ی شصتی پتانسیل زیادی به متن افزوده تا با مخاطب ارتباط برقرار کند و در این بین بازی اصولی بازیگران و کارگردانی درست نمایش توانسته این پتانسیل بالقوه در متن را به بالفعل تبدیل کند ؛ به اندازه مخاطب را بخنداند ، به اندازه غمگین کند و از پسِ آن تماشاگرش را به فکر کردن وادارد .
کارگردان جوان این نمایش در این متن موشکافانه به مسائل اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی دهه شصت نگاه می کند و در حقیقت به نقد شرایط کنونی می پردازد . تاراج با سوژه ی این نمایشنامه زیست کرده و از پس متن آن برآمده است . از این جهت است که می تواند خود به خوبی به پرسوناژ ها نزدیک شود و از بازیگران جوان کار خود بازی بگیرد .
بازیگران از عهده ی ایفای نقش شان بر می آیند ، حد نگه می دارند و به قاعده بازی می کنند و به خوبی با مخاطب ارتباط می گیرند .
نکته قابل توجه ، طراحی دکور و صحنه است که در خدمت نمایش است . به غیر از مربع های تو در توی میانی صحنه که فقط در مونولوگ اول به خوبی از آن برای فضاسازی قصه استفاده شده و در مونولوگ های دیگر بلااستفاده است و بازیگران تا هر قسمتی از صحنه که بخواهند به تماشاگران نزدیک می شوند .
سعید خالقی – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال
