یادداشتی بر ” مهمان سرای دو دنیا ” به کارگردانی امیدرضا سپهری
به بهانه اجرای آن در سی و چهارمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر
” مهمان سرای دو دنیا ” به کارگردانی امیدرضا سپهری بعد از یک دوره سی روزه اجرای عمومی در سالن ارغنون، این بار در نخستین روز از سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر به نمایش درآمده است.
اثر حاضر، برگرفته از نمایشنامه ای به همین نام، نوشته اریک امانوئل اشمیت است. اشمیت در جای جای اثرش به فلسفه مرگ می پردازد و ما را با تلقی هر کدام از کاراکترها از این امر آشنا می سازد. مهمان سرا، که نمادی از ایستگاهی میان مرگ و زندگی است، با ترکیبی از تیپ های کلیشه ای جامعه ( کلفَت، رئیس، روزنامه نگار،غیب گو و بیمار ) به فضایی جذاب و گیرا برای مخاطب بدل می شود.
امیدرضا سپهری با بهره گیری از ظرفیت های نمایشی متن و به کار گیری بازیگران فرم، نمایش خود را پر کشش کرده است. بازیگران به نوبه خود هر کدام با توانایی بالایی روی صحنه ظاهر شده اند و با وفاداری نسبت به کاراکترشان توانسته اند شخصیت های اصلی نمایشنامه اشمیت را همان گونه که هست به ذهن مخاطب وارد کنند . در این بین اما نباید از نقش قابل توجه بازیگران فرم که یکی از نقاط قوت اثر حاضر است غافل شد؛ بازیگران، برخلاف بسیاری از آثار مشابه هم بخشی از میزانسن نمایش اند و هم موجب می شوند تا نماد پردازی هایی ( همچون عشق، مرگ، وابستگی های دنیوی و… ) که کارگردان تعمداً آن ها را در نمایش خود قرار داده بهتر و بیشتر درک شود .
موسیقی و نور، دیگر عوامل بسیار مهم در نمایش ” مهمانسرای دو دنیا ” است؛ موسیقی رضا قانعی توانسته کمک شایانی به فضا سازی کلی اثر در هر برهه از نمایش کند . علی کوزه گر، از دیگر سوی ، با نوردهی خاص خود ، که به اقتضاء هر صحنه و به خصوص در لحظات حساس در نظر گرفته ، ارتباط بسیار خوبی با متن ایجاد کرده است .
امیدرضا سپهری متن پرکاربرد و تکراری ” مهمان سرای دو دنیا ” را به زیبایی تمام و با به کارگیری تمهیدات نمایشی خاص خود به گونه ای متفاوت ارائه نموده است و همین امر، باعث شده تا بیننده، از متنی این چنینی، اجرای ویژه ای را تجربه کند.
مروارید نیک بین – تئاتر فستیوال
خیلی کلی گویی بود . موافقم که بازیگران فرم خوب و جذاب بودند اما تعریف شده نبودند. اجرا بیشتر جذاب بود تا خوب . یعنی قابلیت گول زدن داشت .