یادداشتی بر نمایش ” بازی سایه ” از کشور ژاپن به بهانه اجرایش در سی و چهارمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر
نمایش بازی سایه به نویسندگی و کارگردانی تاتسویا هاسگاوا از کشور ژاپن نمایشی است که در ابتدا مخاطب خود را آماده ی دیدن یک اثر با تمام استاندارد های نمایشی می کند . اما این انتظار در روند اجرا از بین می رود و شیرازه ی خود را هم از جهت فرم و هم از جهت روایت داستان از دست می دهد و به سمت یکنواخت شدن می رود . پس این جای سوال دارد که آیا در این نمایش فرم گرا نوع تفاوت در روایت داستان ضروری است ؟ مطلقا می شود گفت که شاید اگر فرمی مشخص شده در اجرا دیده می شد تاثیر بیشتری می توانست داشته باشد و موفق تر عمل کند .
از جنبه ی دیگر می توان این گونه برسی کرد که برای روایت داستان شیوه ی اجرایی درستی انتخاب شده اما در پرداخت بعضی از موقعیت های نمایشی دچار تزلزل و از بین رفتن ماهیت روایت در داستان شده است که این به خودی خود می تواند یک اثر نمایشی را از ساختار مشخص شده به سمت و سویی جدا و نامربوط بکشاند .
بازی بازیگران در چهارچوب خود جذابیت های بصری زیبایی را به وجود می آورد و از نگاهی دیگر هماهنگی بین بازیگران این اثر قابل ستایش است اما تکرار حرکات به نوعی باعث از بین رفتن جذابیت بصری و ریتم نمایشی و تبدیل شدن کنش ها به یک حالت یکنواخت در نمایش بازی سایه شده است .
طراحی نور در این اثر نمایشی بسیار به چشم می آمد و از لحاظ تکنیکی و استفاده ی درست از نور در موقعیت های مختلف یکی از نقاط قوت این نمایش محسوب می شود که البته جای سوال دارد که این اثر از لحاظ کیفی دارای استاندارد های لازم است که جواب مشخصا خیر می باشد زیرا در بعضی از موارد اجرا مانند تصاویر پخش شده و استفاده ی نادرست از موسیقی مخاطب را از فضا های نمایشی این اثر دور می کند که این خود یک سردرگمی برای مخاطبان ایجاد کرده و آن ها را از روایت نمایشی دور می سازد .
و اما طراحی صحنه و لباس برای این نمایش تا حدودی در اختیار کار بوده و تنها قسمتی است که در روند کار دچار فرسایش و تکرار نمی شود .
در پایان می توان گفت این اثر شاید اگر در کشور ژاپن به اجرا در می آمد بسیار موفق تر بوده و رابطه ی بیشتری با مخاطب خود می توانست برقرار کند که در غیر این صورت فقط می توان این اثر را بعد ها از لحاظ بصری آن هم در موقعیت های بخصوص این نمایش یاد کرد .
احسان معجونی – تئاتر فستیوال
