نقدی بر نمایش ” تئاتر سعدی تابستان سی و دو ” به نویسندگی و کارگردانی حسین کیانی

” تئاتر سعدی تابستان سی و دو ” چنان که از اسمش بر می‌آید به دنبال شرح واقعه است ، شرح واقعه در زمان و مکان خاص و مشخص .

” تئاتر سعدی تابستان سی و دو ” روایتگر واقعی تاریخی مرداد ماه ۱۳۳۲ و جنایات شعبان جعفری است ، بستر برای تعریف قصه کاملاً مهیا است یک گروه تئاتری در تئاتر سعدی و اجرای نمایش باغ آلبالو و مشکل همیشگی سانسور شدن نمایش ها و …

بخش ابتدایی نمایش که بار طنز نمایش را به دوش می کشد را می‌توان گفت تقریبا بهترین بخش نمایش است ، بخشی که تکلیفش با خودش و مخاطب روشن است .

بازی اگزجره علیرضا آرا به خاطر طنز بودن اجرا قابل قبول است ، شهرام حقیقت دوست خوب و به جا و تاثیرگذار ظاهر می شود ؛ البته به غیر از خاطره اسدی که نتوانسته است با کل گروه ترکیب شود و همگن با بقیه نقش ایفا کند . گویا خاطره اسدی را از سال ۱۳۹۵ برداشته ای و در سال ۱۳۳۲ پایین گذاشته ای . معضلات مطرح شده هم از مشکل سانسور تا نیامدن بازیگر و آماده نمودن گروه و قهر کردن دیگری همه باور پذیر و خوب پیش می ‌رود اما از جایی به بعد حوصله سر بر خسته کننده و ملال آور می شود مخاطب خسته از دعواهای پشت هم منتظر اتفاقی است که رخ دهد و فضا را از دعواها و قهر کردن های بازیگر و ناراحتیهای از نقطه ای به بعد ملال‌آور کارگردان به دلیل تکرار بیش از حد دور کند

در اواسط نمایش هر چند که یک اتفاق تکراری و قابل حدس زدن یعنی عاشق بودن سرهنگی بر بازیگر مطرح زن آن روزها و مخالفت بازیگر زن شکل می‌گیرد اما همین اتفاق می توانند مجددا نمایش را سرپا کنند و ریتم از دست رفته این نمایش را احیا کنند تا بخش پایانی نمایش که البته همه چیز قابل حدس زدن و مشخص پیش می‌رود و لحظه ای که باید تراژیک ترین بخش قصه را به نمایش بگذارد ، آن چنان بی روح و خشک رخ می‌دهد که تنها حسی که باقی می‌گذارد پیام به پایان نمایش نزدیک شدن است.

با این همه ” تئاتر سعدی تابستان سی و دو ”  قصه دارد ، میزانسن دارد ، طراحی صحنه مناسبی دارد ؛ بازیگران خوبی دارد ؛ اما جمع تمام این خوبی ها نمی توانند چنان که باید و شاید مخاطب را بر انگیزاند و کاملاً راضی از سالن خارج کند .

پس مشکل چیست؟!

حسین کیانی در مقام نویسنده نمایش ” تئاتر سعدی تابستان سی و دو ” خوب عمل کرده است و متنی را مبتنی بر دغدغه های تاریخی و یا دغدغه های امروزش در رابطه با کم ارزش شدن هنر تئاتر نگاشته است

اما حسین کیانی در مقام کارگردان این اثر نمی‌تواند خوب و موفق ظاهر شود گویی وی در مقام کارگردان دلش نیامده است بخشی از دیالوگ های نمایشنامه را حذف کند و خواسته است همه چیز را عیناً به روی صحنه بیاورد . در نتیجه ما با متنی روبه‌رو هستیم که دراماتورژی نشده است ، طولانی است و اصلا و ابدا حواسش به مخاطب و حوصله او نیست . طولانی بودن نمایش از این جهت بد و از حوصله خارج است که اگر از زمان ۱۰۰ دقیقه ای نمایش ۳۰ دقیقه کم می شد ، هیچ اتفاقی در نوع روایت نمی افتاد و در عوض به دلیل حفظ شدن ریتم اثر مخاطب را راضی از سالن خارج می‌کرد . ” تئاتر سعدی تابستان سی و دو ” یک نمایش خوب است که می توانست هر قشر مخاطبی را راضی نگه دارد اما این شانس و موقعیت خوب را به راحتی از دست می دهد .

سعید خالقی – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال