نتیجه تلفیق یک قصه و کارگردانی خوب و بازیگرانی حرفه‌ای و کاربلد می‌شود نمایشی به نام “پینوکیو”.
وقتی هم کارگردان و هم بازیگر به خوبی با مدیوم تئاتر خیابانی آشنا باشند، نتیجه این می‌شود که از همان ابتدای نمایش نبض تماشاگر در دستان بازیگر است و در طول نمایش از او حتی به عنوان یار کمکی مدد می‌گیرد.
بگذارید برای‌تان چند مثال بزنم: همان ابتدای نمایش برای چند دقیقه برق صحنه‌ی اجرا قطع شد و بازیگر در کمال خونسردی از تماشاچیان خواست که چراغ قوه گوشی‌های موبایل‌شان را به طرف صحنه روشن کنند و از این طریق به او کمک کنند و یا این‌که در طول اجرا از بین تماشاچیان چند نفر را به طور داوطلبانه برای ایفای چند نقش فرعی به کار گرفت و همچنین هر جایی که امکانش بود با تماشاچی وارد دیالوگ می‌شد.
سعید خیراللهی به عنوان نویسنده، داستان معروف “پینوکیو” را آن‌چنان هنرمندانه ایرانیزه کرده و در نهایت به نقطه‌ی مورد نظر خود رسانده است که اگر برای کسی بگویی نمایش، از داستان پینوکیو در انتها به شهدای غواص می‌رسد، متعجب می‌شود و میگوید چگونه؟! اما باید بگویم خیراللهی آن‌قدر خوب دانه‌های تسبیح را کنار هم قرار می‌دهد و منطق داستان را رعایت می‌کند که برای مخاطب جای هیچ سوالی باقی نمی‌گذارد.
در امر کارگردانی با توجه به این‌که نمایش خیابانی است، باید میزانسن ۳۶۰ درجه طراحی شود که مخاطب از هر زاویه‌ای بتواند به صحنه تسلط داشته باشد و خیراللهی کاملا به این نکته توجه داشته و این مسئله را رعایت کرده است. همچنین در طراحی اکسسوار صحنه و حتی لباس بازیگر نیز دقت داشته که او بتواند در کمترین زمان، تعویض لباس داشته باشد. حتی همین مسئله نیز به گونه‌ای طراحی شده که هم‌زمان با این‌که بازیگر با مخاطب در حال گفت‌وگو است این اتفاق صورت گیرد.
با توجه به مدیوم تئاتر خیابانی و اندک بودن زمان برای دکور کردن صحنه، کارگردان با استفاده از المان‌هایی اندک، برای مخاطب به خوبی فضاسازی می‌کند.
و اما مصطفی کولیوندی به عنوان بازیگر: تنها کلمه‌ای که برای توصیفش می‌توان به کار برد “معرکه” است. او آن‌چنان توانایی همراه کردن مخاطب با خود را دارد و در اتفاقات پیش‌بینی نشده درست عمل می‌کند که مخاطب در هر لحظه از نمایش لذت می‌برد.
“پینوکیو” سعید خیراللهی همان اندازه که می‌تواند مخاطب را بخنداند، همان اندازه می‌تواند او را متاثر کند و اشک از چشمانش جاری کند.
وقتی تمامی عوامل نمایش درک درستی از مدیوم تئاتر خیابانی دارند و می‌توانند مخاطب را با خود همراه کنند، نتیجه‌اش می‌شود یک اثر تماشایی و لذت‌بخش که هر نوع مخاطبی از هر سطح و طبقه‌ای با اثر همراه می‌شود. اینجاست که باید به عوامل “پینوکیو” دست مریزاد و خسته نباشید گفت.

الناز امیرخانی – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال