” دامپزشکی” اثری ضعیف و غیر قابل دفاع است .

اثری که از ابتدا سعی در خلق موقعیتی متفاوت دارد ، اما ناموفق است .

کارگردان ” دامپزشکی ” آنقدر تمرکزش را بر خلق فضای کمدی نمایش معطوف کرده است که فضای اصلی نمایش را فراموش کرده و به نوعی قصه اصلی در حاشیه قرار می گیرد و دیالوگ های مثلا طنازانه ی پرسوناژها اصل و متن نمایش را تشکیل می دهد .

در این نمایش نه شخصیت پردازی داریم ، نه طراحی صحنه ای درست و نه قصه ای چفت و بست دار و معین .

بازیگران یک به یک به روی صحنه می آیند بی آنکه معرفی شوند ، بی دلیل به یکدیگر پرخاش می کنند ؛ در گوشه ای از صحنه باکسی به عنوان حمام طراحی شده است که متاسفانه از این باکس به عنوان عنصر اصلی صحنه استفاده می شود و هم گارگردان در طراحی میزانسن و هم بازیگران در اجرا ، همگی فراموش می کنند که درب ورود و خروج از کدام طرف است .

بازیگران این نمایش گرچه بازی قابل قبول و تاثیرگذاری را ارائه نمی دهند ، اما مشکل اصلی به ضعیف بودن متن و طنز غیر واقعی داستان در موقعیت های مختلف برمی گردد . این که کارگردان هیچ پیش زمینه ای در ذهن خود نداشته و یا اگر هم داشته ، نتوانسته آن را به فرم اجرایی در آورد و تنها به بیان چند دیالوگ بی معنا بسنده کرده و نتیجه نمایشی ضعیف و غیرقابل دیدن شده است .

” دامپزشکی ” نمایشی است که به لحاظ شیوه روایت نمی تواند با تماشاگران خود ارتباط برقرار کند و آنها را از آغاز نمایش تا پایان دچار گمانه زنی های بی سرانجام می کند و در نهایت به نتیجه معینی نمی رسد . در حقیقت این نمایش به لحاظ سوژه و پردازش موضوع مخاطب را دچار ابهام می کند و مدام پرسش هایی را از خود ، چه در رابطه با شخصیت های نمایش و چه در رابطه با بروز ناهنجاری های داستان به جا می گذارد .

این نمایش نه در سوژه موفق است و نه در فرم . در حقیقت فرم اجرایی نمایش نیز حرفی برای گفتن ندارد و کمکی به فضای آشفته نمایش نمی کند ، انتخاب بازیگران و انتخاب نام نمایش نیز به درستی صورت نگرفته است . شاید اندکی تجزبه و تحلیل متن نمایش جدای از قسمت های طنازانه اش توسط گروه نمایش به پردازش صحیح و اجرای بی نقص آن کمک کند و در نهایت ” دامپزشکی” را از سقوط یک باره خود نجات دهد .

نسترن داوودی – دپارتمان نقد تئاترفستیوال