مطلب زیر از سری نوشته های شما مخاطبین عزیز است و انتشار آن الزاما مبنی بر تایید تئاتر فستیوال نمی باشد . همچنین خوانندگان می توانند هر گونه یادداشتی در تائید یا تکذیب این مطلب را به تئاتر فستیوال ارسال نمایند تا در بخش “یادداشت های شما” انتشار داده شود.
محسن وصال طلب – قبل از ورود به سالن خلاصه داستان نمایش در قالب برگه ای در دسترس مخاطب قرار گرفته ، اما مخاطب به سالن تئاتر می رود تا ببیند نه بخواند ، برای خواندن به کتابخانه مراجعه می شود . دیالوگ در این اثر از حجم قابل توجهی برخوردار است و می توان گفت انتقال مفاهیم اصلی نمایش همچون شناخت شخصیت ها ، فهم روابط علت و معلولی و سیر داستان از طریق دیالوگ برنامه ریزی شده و ترجمه نشدن دیالوگ ها باعث عدم ارتباط مخاطب با اثر می شود . برای مثال اگر مخاطب با زبان نمایش آشنا نباشد نخواهد فهمید شخصیت مرد داستان یک دکتر است .
صحنه اول نمایانگر فضای ذهنی زن نسبت به محیط اطرافش می باشد و اتفاقات همانگونه که او تمایل دارد رخ می دهد . تصویرسازی و بازی نمایشیِ نسبتا مجذوب کننده زن تنها دلیل نشستن مخاطب روی صندلی و دیدن ادامه نمایش است ، اما به محض شروع صحنه دوم دیگر شاهد بازی نمایشی و تصویرسازی نیستیم . عکس العمل های غیر منطقی مناسب با موقعیت ، بازی نامناسب مرد و دیالوگ ، بر صحنه دوم نمایش کاملا حکمفرماست که به دلیل ترجمه نشدن و مفهوم نبودن اعمال روی صحنه شاهد ترک سالن توسط مخاطبان هستیم .
انتخاب سالن نامناسب برای اجرای نمایش توسط مسئولین برگزاری با فرض اینکه کار متعلق به بخش بین الملل است و شاهد هجوم مخاطب برای تماشای اثر خواهیم بود ، یکی دیگر از ضربه های اساسی را به نمایش وارد کرده است .
در کل می توان گفت تئاتر ” پرواز برفراز شهر ” اثری در حد و اندازه یک جشنواره استانی است نه جشنواره بین المللی . امید است انتخاب اینگونه نمایش ها برای حضور در جشنواره ای به بزرگی فجر صرفا جهت پرکردن بخش بین الملل نبوده باشد.
