نمایش توقف کوتاه نوشته ی سم شپارد و ترجمه مسلم آئینی همچنین طراحی و کارگردانی پوریا عبدی و تهیه کنندگی علی نصرتی از ۲۳ آبان ۹۴ در تماشاخانه پرویز فنی زاده روی صحنه است از این رو گروه نمایشی مصاحبه ای با پوریا عبدی کارگردان این نمایش انجام داده و برای تئاتر فستیوال ارسال کرده است .
عبدی داستان نمایش را اینگونه شرح داد؛ نمایش “توقف کوتاه” داستان آدمهایی است با شخصیت ها و سرنوشتهای مشابه، که حوادث، بینشان بارها و بارها تکرار می شود همچنین در یک موقعیت مشترک گرد هم آمده اند و حال همه را از دریچه نگاه یک شخصیت که خود نظاره گر همه ی این شخصیتها است به تماشا می نشینیم. اما این نمایش بیشتر از آنکه داستان خاصی داشته باشد برش هایی بدون آغاز و پایان از زندگیست . یک نمایش چند دقیقه ای از زندگی آدمها ، همین . و سپس می رویم سراغ برش بعد و همینطور ادامه می دهیم تا پایان . ما فقط یک بخش کوتاه را نشان می دهیم تا مخاطب خود آغاز و پایان هر تابلو را در ذهنش تصویر کند. چرا که نمایش “توقف کوتاه” از زمانی که تماشاگر در تماشاخانه می نشیند آغاز می شود و تا هر زمانی که به اثر فکر کند ادامه میابد . شاید چند دقیقه باشد یا چند روز یا حتی چند هفته . نمایش ما در تماشاخانه آغاز می شود اما در تماشاخانه به پایان نمی رسد و این تماشاگر است که آن را با توجه به دغدغه هایش به پایان می رساند.
وی درخصوص شیوه اجرایی منحصر به فرد اثر نیز اینگونه پاسخ داد ؛ از نظر ساختار و فرم اجرایی “توقف کوتاه” در کنار اینکه یک نمایش روایتگر است، می تواند یک پرفرمنس هم باشد. چرا که هیچ اجرایی از این نمایش با اجرای قبل آن شباهت ندارد . شاید این امر در همه تاترها سهواً وجود داشته باشد. اما ما تعمدا با تغییرات اساسی اجراهای متفاوتی را روی صحنه می بریم که حتی در مدت زمان اجرای اثر در هر اجرا نیز تاثیر گذار است . یک شب نمایش با دو بازیگر روی صحنه می رود و شب دیگر با هشت بازیگر و مدام این تعداد و نقشهای بازیگران جابجا می شود . در کنار اینکه هر تابلو در نمایش به دو نیم تقسیم شده. نیمی از آن را یک گروه اجرا می کنند و نیم دیگر آنرا گروهی دیگر یا حتی نیمی از هر تابلو به شکلی اجرا می شود و نیمی به شکلی دیگر . حتی شیوه و طراحی کارگردانی نیز به صورت شناور است و هرشب و حتی در هر نیمه از اجرا می تواند دستخوش تغییر شود. ما در این نمایش هیچ چیز ثابتی نداریم همانطور که در نمایشنامه سم شپارد نیز چیزی ثابت نبود.
پوریا عبدی خاطرنشان کرد “توقف کوتاه” یک نمایش پژوهشی است و در یکی از زیر شاخه های پست مدرنیسم که تا بحال کسی به آن نپرداخته شکل گرفته . شاید بتوان این شیوه را با عنوان پست مدرنیسم با رویکرد عدم قطعیت در ایفای نقش تعریف کرد.
وی بازی بازیگران را در این نمایش کار سختی دانست. چرا که باید هشت شخصیت را بسازند و در هر اجرا دو شخصیت متفاوت و دور از هم را بازی کنند و این امر میسر نمی شد مگر با ۸ ماه تمرین .
عبدی درباره طراحی صحنه گفت ؛ طراحی صحنه توقف کوتاه یک طراحی رئالیستی و با رعایت تمام جزئیات ممکن در فضای واقعگرایانه است و این مساله می تواند باعث باور پذیر تر شدن اتفاقات برای تماشاگر باشد.
هچنین در خصوص طراحی نور این نمایش ادامه داد ؛ در طراحی نور ، ما از نورهای متعدد موضعی استفاده کردیم تا هر صحنه را تنها با یک نور نشان دهیم شاید اینگونه نور پردازی کمی تئاتر را نزدیک به سینما کند و به ما این اجازه را بدهد که گاهی نماهایی مثل کلوزآپ ، مدیوم شات یا حتی فلو-فکوس های سینمایی را به مخاطب ارائه دهیم.
او گفت ؛ موسیقی توقف کوتاه موسیقی انتخابی فولکلر خارجی است که سرتاسر اثر با توجه به فضایی که ساخته ایم پخش می شود تا تماشاگر هیچگاه از فضای بومی اثر خارج نشود . باید بگویم نمایش در داکوتای جنوبی مرز بین تگزاس و مکزیک رخ می دهد و از این رو بخشی از فضا سازی نمایش به موسیقی آن تکیه دارد.
