نمایش “چمدان” به کارگردانی فرهاد آئیش که این روزها در سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر به روی صحنه می رود ، شامل دو بخش است . بخش اول نوشته ی کوبو آبه نویسنده ی ژاپنی است و بخش دوم نوشته ی خود فرهاد آئیش است که در میان این دو بخش انیمیشنی ساخته سروش رضایی پخش می شود . علاوه بر این انیمیشن زمانی که مخاطبان در سالن انتظار ، منتظر شروع نمایش هستند یک video installation که ساخته ی پویا آریان پور است ، بر انباشته ای از چمدان ها پخش می شود . آریان پور یادداشتی را در اختیار تئاتر فستیوال قرار داده است که در آن از چگونگی شکل گیری این video installation و روند ساخت و به ثمر نشستن آن می گوید که می توانید در ادامه بخوانید .

ایده، در گفتگوی با فرهاد آییش شکل گرفت. تلقی ما از شی به طور کلی و چگونگی دلالت های معنایی شی خاص . چمدان شی خاص مورد نظر فرهاد که عنوان تئاترش بود، سرچشمه پیدایی رویکرد بعدی شد.
در همفکری با فرهاد به نظرم آمد که کشف و شهود معنایی را به هنرمندان نوجو و پر انگیزه بسپارم. ایده ابتدایی خودم را به آنها سپردم و از آن به بعد تماشاگر ماجراشدم.
در همان جستجوها و همفکریهای اولیه با هنرمندان جوان منشأ خلاقیت را آثار هنرمند برجسته ژاپنی Chiharu Shiota قرار دادیم. او هنرمندی است که سال های پیاپی بر موضوع گم شده گی و خاطرات از دست رفته کار کرده است. او بیشتر به چیدمان اشیاء آشنا توجه دارد و همواره در چیدمانهایش چالشی تازه برای فهم اشیاء بوجود می آورد.
از آن جا بود که ((چمدانهای انباشته)) او محور خیال اولیه گروه هنرمندان شد. انباشته ای تازه از چمدانها ایجاد شد. تا حدی خاطرات از روی آنها پاک شد و در پایان قصه های هریک از هنرمندان بر روی آن انباشته بزرگ پخش شد.
برای من رایحه ای بود که از شرق دور به هنرمندان جوان رسید و امکانی شد برای خلق خیالی نو.
حاصل انباشتگی است از تصورات هنرمندان نسل نو نسبت به تداعی معانی گوناگون یک ((شی خاص)).