نمایش “روادید” به نویسندگی و کارگردانی پویا سعیدی که این روزها در تماشاخانه موج نو به روی صحنه می رود ، یکی از آثار منتخب کارناوال مونولوگ های دانشگاه تهران با عنوان کارناوال انتقام می باشد که به سرپرستی نغمه ثمینی در تیر ماه امسال در تماشاخانه موج نو برگزار شد . به بهانه ی اجرای عموم این نمایش خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با پویا سعیدی داشته است که می توانید آن را در ادامه بخوانید :

پویا سعیدی در ابتدا با ذکر این نکته که نگارش نمایشنامه “روادید” پروسه طولانی را طی کرده است ، در این رابطه توضیح داد : “نمایشنامه منابع الهام مختلفی داشت به عنوان مثال این جمله ی سارتر که ” وجود موجود خیالی گواهی است بر کاستی درک ما از واقعیت ” ذهن من را بسیار درگیر کرده بود و به این دلیل که دغدغه من در نوشتن ، قصه های پیچیده ، قصه هایی که با ذهن سروکار دارد و شخصیت هایی که دارای ذهن خاصی هستند ، است ، این ایده در ذهنم بود .”

 او ادامه داد : “سال ۹۴ ، یک کارگاه سه ماهه مونولوگ نویسی با خانم ثمینی داشتیم که در آن کارگاه بر اساس دغدغه ها و علاقه مندی های من و راهنمایی های خانم ثمینی به یک کاراکتر رسیدیم . در آن موقع به همین کاراکتر رویا رسیدم و وقتی این کاراکتر که محصول مشترک دغدغه های من و آموزه های خانم ثمینی است ، ساخته شد ، خودش راه و روش اش را پیدا کرد . البته تغییرات زیادی ایجاد شد ، آقای رضایی راد لطف کردند و در تمرینات به ما ملحق شدند و نتیجه آنچه که می بینید ، شد .”

 این کارگردان تئاتر همچنین در مورد دغدغه های خود در حوزه مونولوگ نویسی گفت : “همیشه نمایشنامه های مونولوگ را دنبال می کردم و چیزی که آزارم می داد ، این بود که قراردادی در کار حاکم بود  که  مطمئن بودیم که هر تعداد بازیگری که روی صحنه باشد ، تنها یک نفر آن ها حرف می زند و مونولوگ هایی خطاب به تماشاگران می گوید .”

وی با بیان اینکه به دنبال نمایشنامه و موقعیتی بوده است که در آن مونولوگ طبیعی باشد ، در این رابطه افزود :  “یعنی اگر دو نفر روی صحنه هستند ، اگر یکی از آن ها حرف بزند حتما اتفاقی بیافتد ، یک اتفاق بد . این مسئله خیلی به من کمک کرد و تجسمی از نتیجه نهایی کار و موقعیتی که نمایشنامه داشت ، برایم شکل داد . یعنی من کاراکتر و قصه اش را داشتم ولی نمی دانستم باید آن را چگونه در چه موقعیتی قرار دهم . در نهایت با اینکه تقریبا۹۹  درصد این نمایشنامه مونولوگ است اما مونولوگ ها همه درون خود اثر توجیه دارند .”

سعیدی با بیان ابینکه همه ی ما در دورانی درگیر موجود خیالی بودیم ، در مورد کاراکتر موجود خیالی نمایش “روادید” توضیح داد : “من همیشه دوست داشتم یک دوست خیالی داشته باشم و هیچوقت آن را نداشتم . این دغدغه از کودکی با من بود و وقتی همه ی این ها مانند یک پازل کنار هم قرار می گیرند کاراکتر رویا ، این موقعیت ، آن قصه و نهایتا موجود خیالی که سارتر به صورت کنایه آمیز به آن اشاره می کند که شاید موجودات خیالی وجود داشته باشند و ما ندانیم  ، کاراکتر موجود خیالی نمایش را شکل داد .”

پویا سعیدی همچنین در مورد مدت زمان تمرینات نمایش “روادید” به خبرنگار تئاتر فستیوال گفت : “تمرینات ما دو پاره بود چون ما یک اجرای یک روزه از این نمایش ۲۳  تیر ماه امسال داشتیم که برای کارناوال مونولوگ های دانشگاه تهران به اسم کارناوال انتقام بود . حدود ۱۳ کار بودیم که در این تماشاخانه اجرا رفتیم و نهایتا ۲ کار منتخب شد که یکی از آن ها مهر ماه اجرا رفت و نمایش “روادید” دومین کار منتخب آن کارناوال بود که الان اجرا رفتیم . ما دو ماه برای اجرای کارناوال تمرین کردیم . تمرینات بعد از آن اجرا متوقف شد تا یک ماه و نیم پیش که دوباره دور هم جمع شدیم و شروع به تمرین کردیم . در نهایت حدود سه ماه و نیم تمرین داشتیم .”

این کارگردان جوان در پایان در مورد تئاتر دانشجویی و لزوم توجه به آن گفت : “درست است که ما تجربه ی کافی نداریم و هنوز آنقدر پخته نشده ایم که کارمان بی نقص باشد ولی  یادداشتی از آقای علی اصغر دشتی خوانده ام که از آن نقل می کنم : ” اگر به تماشای این ها نیایید ( منظور تئاتر دانشجویی و بچه هایی که به صورت دانشجویی تئاتر کار می کنند ) ، این ها مغلوب غول صنعت ، غول جذابیت ، غول به هر قیمتی مورد پسند تماشاگر واقع شدن ، در این تئاتر می شوند .” در تفکر بچه های دانشجویی که تئاتر کار می کنند یک پویایی،  یک بی نهایت بی کرانگی وجود دارد که از نظر آن ها همه چیز قابل دسترسی است ، منتهی اگر سالن ما تماشاگر نداشته باشد ، ما خیلی سختی می کشیم که در این سالن تماشاگر بیاوریم ، اگر دیده نشویم ، اگر حمایت نشویم منظورم از حمایت اصلا حمایت مالی نیست ، حمایت معنوی است  ، نمی توانیم  نقاط ضعف و قوت مان را بفهمیم و آن ها را رفع کنیم یا پرورش دهیم . حس می کنم باید از این پتانسیل بی نهایتی که در دانشجوه ها وجود دارد ، بهره برداری شود . اتفاقا تماشاخانه موج نو با کادر محترمش ، از دانشجویان و این نوع اجراها خیلی پشتیبانی می کند و واقعا جا دارد تشکر ویژه ای از ایشان کنم . افراد ، موسسات و تماشاخانه هایی از این دست کم داریم که حمایت بکنند و به افرادی مثل من جرات بدهند که بتوانند روی صحنه بیایند و خودشان و کارشان را به نمایش بگذارند .”