مطلب زیر از سری نوشته های شما مخاطبین عزیز است و انتشار آن الزاما مبنی بر تایید تئاتر فستیوال نمی باشد . همچنین خوانندگان می توانند هر گونه یادداشتی در تائید یا تکذیب این مطلب را به تئاتر فستیوال ارسال نمایند تا در بخش “یادداشت های شما” انتشار داده شود .
یادداشتی بر نمایش ” من من نیست ، دشمن است و دشمن لجن است “
حامد جمعه – قطعا پرداختن به مسائل روز اجتماعی و کشمکش های درونی انسان معاصر و آنچه دغدغه ی ذهنی اوست از ازدواج ، اعتیاد ، ترافیک ، خانواده و … ، می تواند سوژه های جذابی برای اجرای یک نمایش باشد و دور از وظیفه تئاتر هم نیست که به این مسائل بپردازد . جنس این نوع موضوعات معمولا برای مخاطب امروز نیز جذابیت دارد . چرا که مطرح شدن آن همانند یک آینه می تواند او را در مقابل خود قرار دهد و با خودش مواجه کند . در واقع انتخاب چنین سوژه هایی ، به خودی خود کشش لازم برای جذب و همراهی مخاطب را دارد .
نمایش ” من من نیست ، دشمن است و دشمن لجن است ” با محوریت قرار دادن داستان سه زوج ، در سه اپیزود اجرا می شود . اما بر خلاف کار قبلی این کارگردان ، “چهار نمایشنامه منتشر نشده از مهران صوفی” ، لکنت زبان درام در تعریف کردن قصه ، طرح مسئله و شخصیت پردازی باعث می شود که بزرگترین ضربه را از متن بخورد . از سوی دیگر ارتباط موضوعی شفاف و روشنی هم بین این اپیزود ها برقرار نیست و به نظر می رسد نویسنده نتوانسته موضوع مدنظرش را به خوبی مطرح کند .
در اپیزود اول که می توان گفت کم نقص ترین اپیزود است ، ریتم خوبی دارد و مسئله ی مطرح شده روشن تر و روان تر است اما هرچه به پایان نمایش نزدیک می شویم ( در اپیزود های بعدی ) ، کش دار تر و برای مخاطب خسته کننده می شود .
دکور و طراحی صحنه ای ساده و با کمترین اکسسوار در این نمایش که در نوع خود خوب و به جا استفاده شده است ، تماشاگر را بیش از پیش بر دیالوگ ها و بازی بازیگران متمرکز می کند اما چون هر شش پرسوناژ در نمایشنامه به خوبی شخصیت پردازی نمی شوند ، کارگردانی و بازی بازیگران نیز کمکی به بهتر شدن آن نمی کند .
نمایش ” من من نیست ، … ” همچون نام خود در رساندن حرف و پیام خود به مخاطب عاجز است .
