“آزایمر” یک نمایشنامه ساده و طناز دارد که مبتنی است بر یک ایده علمی-تخیلی. در واقع نویسنده و کارگردان در بستر یک نمایش ساده و در بستر یک خانه و خانواده ایرانی، با کاراکترهایی همه تیپیکال و آمیختن اینها با یک ایده علمی-تخیلی و خلق یک فضای سورئال، تماشاچی را به خوبی با نمایش همراه و سرگرم می کند.
ایده سفری کوتاه در زمان و اجرای این ایده با آمیختن آن با طنزی دقیق و به اندازه، ساختار نمایش را در هم می شکند و تماشاچی که ابتدا با موسیقی ایرانی و دکور یک خانه قدیمی ایرانی و کاراکترهایی ایرانی از طبقات مختلف جامعه، منتظر یک داستان تماما خانوادگی است، با جهانی سورئال مواجه می کند. این در هم شکستن جهانِ نمایش است که طنز اثر را به طنزی قاعده مند تبدیل می کند و روی لبه تیز طنز سیاسی نیز حرکتی هنرمندانه دارد و به دام لودگی نمی افتد.
تیپیکال باقی ماندن همه پرسوناژها تا پایان نمایش نیز از نقاط قوت “آلزایمر” است. چرا که تنها شخصیت این نمایش که فراتر از تیپ به مخاطب معرفی می شود، بیماری آلزایمر است. سایر پرسوناژها تنها ابزاری هستند برای بهتر شناساندن این بیماری و سفری که در زمان طی می کند.
نمایش “آلزایمر” اثری است که انداره نگه می دارد. در قصه گویی و شخصیت پردازی نه کم گویی می کند و نه زیاده روی. در اتصال جهان واقعی به خیال نیز تماشاچی را به حال خود رها نمی کند و او را هنرمندانه در این رفت و برگشت همراهی می کند. طنازیِ درست و به اندازه و به قاعده دارد که به شیرینی به مسائل روز جامعه نیز پیوند می خورد. ریتم مناسبی دارد و طراحی میزانسن نیز بر خلاف بسیاری از نمایش های به اصطلاح آپارتمانی ایرانی، فکر شده است و توسط بازیگران به خوبی اجرا می شود.
و همه اینها است که تا پایان تماشاچی را با یک اثر ایرانی متفاوت و دلچسب همراه نگه می دارد.
المیرا نداف – نویسنده میهمان
