یادداشتی بر نمایش آوازه خوان طاس

آوازه خوان طاس که در ابتدا آدم را به یاد نمایشنامه ی “آوازه خوان طاس” اوژن یونسکو می اندازد،  نمایشی خسته کننده و یکنواخت است. مونولوگی که تنها نام خود را از آن نمایشنامه ی معروف به عاریت گرفته است. ریتم یکنواخت نمایش با نور ثابت صحنه، ایستا ماندن خود بازیگر، همه و همه شرایطی را فراهم می کرد که مخاطب را بیش از حد خسته کند و مجبور باشد  تا انتها این نمایش ۴۰ دقیقه ای که می توانست ۱۴۰ دقیقه هم باشد و یا نه، زمان آن به نصف کاهش یابد، را تحمل کند. بیان یکسری شخصیت های واقعی یا غیرواقعی در تاریخ که بر هیچ اساسی به هم مربوط نمی شدند و شجره نامه های طولانی ساخته می شد و حالا تکلیف مخاطب با این همه اسم مشخص نمی شد که باید بخندد و یا واکنش دیگری نشان دهد.

نمایش که اتفاقا پتانسیل این را داشت که بتواند مخاطب را کاملا بخنداند و از پس همان خندیدن حرفش را بزند ولی آنچه اتفاق افتاد هجوم کلمات نامفهوم و بی ارتباط به بیننده بود.

آوازه خوان طاس، یک شبه نمایش دروغین است که مخاطب را هیچ فرض نمی کند و این توهین به شعور مخاطب در سرتاسر کار موج می زند و تنها با پنهان شدن پشت اسامی بزرگ و اصطلاحات عجیب سعی در پوشاندن هیچ بودن خود دارد! سعی بیهوده ای که به سرانجام نمی رسد!

مرجان سادات هاشمی – تئاترفستیوال