یادداشتی بر نمایش “حمزه” به نویسندگی و کارگردانی نعیم بذرکار

نمایش “حمزه” به کارگردانی نعیم بذرکار که با بیش از نیم ساعت تاخیر در اولین روز جشنواره تئاتر آیینی – سنتی در سالن سایه به روی صحنه رفت ، نمایشی ست پر پرسوناژ و شلوغ  که نه کارگردان ، نه بازیگر و نه هیچ یک از عوامل نمایش از پس اجرای آن بر نیامدند و در نهایت شاهد نمایشی بودیم که غیر از ایده ای از نمایش های ایرانی و چند شبه سیاه بازی ، هیچ چیز دیگری برای ارائه به مخاطبانش نداشت .

نویسنده سعی کرده بود همه ی المان هایی که معمولا در نمایشهای سنتی ایرانی به کار می روند را یکــجا ، در متن نمایش بیاورد و این دقیقا بزرگترین ضربه را به کار وارد کرد .

این کارگردان جوان علاوه بر پیش بردن قصه ی اصلی نمایش ، هم سیاه بازی را که بی ربط به قصه است به کار اضافه کرد و هم از دو عروسک استفاده نمود و همچنین تکنیک های سایه به کار برد و علاوه بر همه ی این ها ، با طراحی صحنه ی مدرن و موسیقی تلفیقی قصد نوآوری و خلاقیت هم داشته است که دست آخر نمایشی شلخته از آب در آمد .

جایی که بازیگر جوان و کم تجربه پرسوناژ لوتی ، مجبور می شود هم نقش اصلی اش را بازی کند ، هم سیاه بازی و هم صداپیشگی و هماهنگ با عروسک گردان باشد مسلما نتیجه می شود سردرگمی بازیگر که از عهده ی تیپیکال نقش هم بر نمی آید . البته این از پسِ نقش برنیامدن ، در بازیگران دیگر هم دیده می شد .

قاب های فلزی که در دکور استفاده شد ، توسط پارچه های سفید رنگی صحنه را از پشت آن جدا می کرد و به دلیل رفت و آمد بازیگران در صحنه و نا مرتب بودن پارچه ها ، معمولا پشت صحنه هم دیده می شد . پشت صحنه ای که اغلب یا بازیگران در حال رفت و آمد بودند یا حرف زدن . این مسئله از دید تماشاچیان دور نمی ماند و حواس آن ها را پرت می کرد .

چه خوب بود اگر بذرکار به خود و گروه اش اجازه می داد همه ی تکنیک ها و ایده های این نمایش را به صورت جداگانه ای اجرا کند و بعد از چندین و چندبار مشق نوشتن و تمرین کردن ، دست به تلفیق و نوآوری بزند .

مرجان سادات هاشمی – تئاتر فستیوال