یادداشتی بر نمایش “ساعت بیست” به کارگردانی سید علی موسویان

نمایش “ساعت بیست” ، اثری رئال که با درون مایه طنز حرف خود را بیان می کند .

نمایشی که علاوه بر پرپرسوناژ بودن توانسته اجرایی موفق را با میزانسن هایی اصولی و خوب به روی صحنه ببرد .

کارگردان نمایش در فرم اجرایی خود نیز موفق است و سعی دارد با توجه به تمامی المان های داستان ، ریتم نمایش را حفظ کند ولی متاسفانه ضعفی که در نمایشنامه دیده می شود این است که نمایش از طولانی بودن متن و تکرار مکررات رنج می برد گرچه توانسته با توجه به مدت زمان اجرا مخاطب را تا پایان داستان نگه دارد ولی در قسمت هایی از نمایش مخاطب از دعوا و بحث اعضای خانواده دلزده می شود و تکرار شدن پرخاشگری ها او را آزار می دهد . این در حالیست که کارگردان در اوایل داستان این بحث و جدل ها را با طنز پرسوناژ های نمایش خوب پیش می برد و برای مخاطب جذاب و سرگرم کننده است ولی گویی او می خواهد  کمی دیر دستش را رو کند و جایی که دیگر مخاطب انتظار دارد که پایان داستان مانند هر داستان این چنینی خاتمه یابد ،  آن را تغییر می دهد .

یکی از نقاط قوت نمایش “ساعت بیست” بازی خوب بازیگران آن است بویژه بازی خوب و بی نقص علیرضا مهران ، پرسوناژی که با بازی طنازانه اش ریتم نمایش را حفظ می کند . همچنین طراحی دکور و صحنه این نمایش نیز به خوبی صورت گرفته ، طراحی صحنه نمایی از یک خانه را با جزییاتی دقیق برای مخاطب به نمایش می گذارد و فضا را برای او باور پذیر می کند ، کارگردان نیز توانسته به خوبی از تمام فضای نمایش استفاده کند و فضای رئال را برای او بسازد .

شخصیت پردازی های نمایش نیز به درستی پرداخت شده و می توانیم در بسیاری از خانواده های ایرانی شاهد این نمونه شخصیت ها باشیم .

ولی آنچه تا پایان نمایش سوال برانگیز است ، انتخاب نام این نمایش است و با آن که اتفاق اصلی نمایش پایان داستان رخ می دهد ولی باز هم دلیل نام نهادن “ساعت بیست” برای این نمایش مبهم است و در هیچ قسمتی از نمایش به آن اشاره نمی شود و انتخاب ساعت هیجده و یا  دوازده هیچ تفاوتی در داستان نداشت  .

نسترن داوودی – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال