یادداشتی بر نمایش “ناگهان کفتری” در جشنواره عروسکی – تهران مبارک
نمایش “ناگهان کفتری” ، نمایشی متوسط با عروسک گردان هایی چیره دست است. طراحی کفتر های عروسکی نمایش خوب و خلاقانه است. البته که طراحی چراغهای بکار رفته در عروسکها در حین اجرا، گردانندگانشان را کمی دچار مشکل می کرد، با این حال بخشی از پیام شخصیتی عروسک ها، بر دوش همان چراغهای رنگی به کار گرفته شده در آنهاست.
فقط مشکل آنجا بود که عروسک گردان ها به نوعی ، پشت عروسک ها خودنمایی می کردند، یکی با گیره ی مویی بر سر، یکی با نوع پوشیدن مقنعه، یکی با دست آتل بسته شده سفید!
نمایش “ناگهان کفتری” قصه دارد، قصه ای ساده که از ابتدا مخاطب را با خود همراه می کند. قصه ی زنی شیرازی ست که به دلیل بچه دار نشدن به حرم امام رضا مجاور می شود و در این بین یکی از کفتر های حرم، عاشق او می شود.
نوع شخصیت پردازی پرسوناژ کفترها در نمایش، که تیپ هایی از آدم ها را در ذهن مخاطب می سازد، موقعیت های خنده دار ایجاد می کند. اما متاسفانه از اواسط کار، نمایش از دست می رود و آنقدر درصد شوخی های جنسی نمایش بالا می رود که تا پایان، پایه نمایش بر این محور می چرخد. تا جایی که تماشاچی هر لحظه منتظر شنیدن یک جمله ی با مزه است تا بخندد. در صورتی که اصل سوژه ، به اندازه ی کافی کشش لازم برای جذب مخاطب را بدون این همه طنازی لوس دارد.
ریتم متناسب اثر و اشاره به معضلات و اتفاقات روز جامعه از ویژگی های این نمایش است.
بازی بازیگران خوب است. بار اصلی بازیگری بر دوش بازیگر نقش طوبی (آزاده مؤیدی فرد) است. ولی آنچه که مانع نزدیک شدن به این پرسوناژ می شود، نوع پوشش و لباس اوست. مدل مانتویی که برای این نقش انتخاب شده، حتی مدل ساپورت و شال، برای این پرسوناژ مناسب نیست. تسلط نداشتن وی بر چادر هم کاملا در طول اجرا مشهود بود.
ضعف هایی هم در میزانسن وجود داشت که می توان به ماسکه شدن عروسک کفتر، توسط بازیگران اشاره کرد.
می توان گفت که نمایش “ناگهان کفتری” نمایشی خوب است که پرداخت نامناسب قصه، آن را در سطح یک نمایش قابل دیدن و متوسط قرار داده است.
مرجان سادات هاشمی – تئاتر فستیوال
