مطلب زیر از سری نوشته های شما مخاطبین عزیز است و انتشار آن الزاما مبنی بر تایید تئاتر فستیوال نمی باشد . همچنین خوانندگان می توانند هر گونه یادداشتی در تائید یا تکذیب این مطلب را به تئاتر فستیوال ارسال نمایند تا در بخش “یادداشت های شما” انتشار داده شود.

شهرزاد وکیلی * –  این روزها هنر نمایش از اصل هنر دور شده به طوریکه هر تراوش ذهن بیمار را تنها با یک ترفند ساده تجاری  یعنی “برند” به خورد مخاطبان میدهند استفاده از اسم فلان بازیگر و فلان سالن ، مخاطب ساده را مجبور به پرداخت بیست هزار تومان پول میکند .

اساسا نمایش باید دارای قصه ، میزانسن و اکت ( act) باشد و نمایشی که این سه اصل را نداشته باشد نمایش نیست !

در ابتدای نمایش صداهای مختلفی از صداپردازان که در بروشور کار نام برده شده است به گوش میرسد صداهای مبهم و درهم . سپس نیم ساعت از نمایش یک ساعته ، ما شاهد تی کشیدن بازیگر نقش اول یا تک پرسوناژ این نمایش هستیم که فقط هر از گاهی دست از تی کشیدن بر میدارد و صدایی مهیب میشنویم . در نهایت باز صداهایی میشنویم که قصد دارد به زور به ما القا کند که این شخص زندانی است و قتل کرده نه علت را میگوید نه اینکه  چگونه کشته شده است و اصلا چه چیز مد نظر است . جایی با تی دستش میرقصد و میگوید نامزدم و نشان میدهد که تی اش را دارد خفه میکند و صدای زن میشنویم بعد خود زندانی میگوید پسر همکار پدرش را کشته است . داستان نه سر دارد نه ته ! صداهایی که اساسا بی دلیل و بی ربط هستند و فقط با خود میگویی چرا ؟ و در اواخر نمایش هم شاهد رونمایی از یک پیانو هستیم که نوازنده ای مشغول نواختن است که انگار بگوید پیانو هم داریم .

همین پوچی در فرم و محتوا است که نمیدانم اسم این کار را چه بگذارم  ، تئاتر – نمایش صوتی – یا حتی سادیسم !!!

البته اینگونه سرمایه داران در تئاتر در نهایت من مخاطب را متهم به نفهمیدن و درک نکردن اثر به ظاهر مدرن یا انتزاعی خود میکنند که به نظرشان شاهکار است .

*  ارشد جامعه شناسی – از دانشگاه تربیت مدرس