هوالباقی
بخش مهمی از خاطرات کودکی هم نسلان من در دهه شصت را تصویر حسین محب اهری شکل داده است.
طنازی های او بی شک هنوز در خاطر مردم ایران هست.
اما آن چیزی که او را در ذهن ها و دلهای ما ماندگار کرده است صرفا طنازی های او نیست، بلکه اصالت او است.
حسین محب اهری به حق نماد اصالت هنر بازیگری و تئاتر است.
هر کسی که بازی های او را چه بر صحنه تئاتر و چه در تلویزیون و سینما دیده باشد این سخن را تصدیق می کند.
فهم او از این عرصه توامان با شرافت واصالت او، حضوری بی نظیر را بر روی صحنه و قاب تصویر رقم میزد.
آخرین اجرایی که از او دیدم،بازی نقش هارپاگون در نمایش خسیس به کارگردانی مریم کاظمی بود.
او در آن روزها در اوج دست و پنجه نرم کردن با بیماریش بود. اما چنان روی صحنه ظاهرمیشد که اصلا انگار هیچ خبری از بیماری و سرطان و درمانهای سخت نیست. همه را شگفت زده کرده بود.
و این میسر نمیشود مگر با اصالت، با شرافت، مگر با عشق. عشق به صحنه، عشق به تئاتر و عشق به تماشاگر.
او همه وجود خود را برای صحنه و به احترام تئاتر خرج میکرد و صحنه ، زندگی او بود. تئاتر همه چیزش بود.
امید که نگاه او و منش او سرمشق نسل بعدی های تئاترباشد.
درگذشت این بازیگر بزرگ ، این مرد محبوب و این فانوس عرصه تئاتر را به خانواده او ، خانواده تئاتر و همه هنر دوستان تسلیت میگویم.
روحش شاد و یادش گرامی
با احترام ؛ محمد جواد حبیبی
خدا رحمتش کنه