برای ما متولدین دهه شصت ، دنیای عروسک ها معنا و مفهوم دیگری دارد ؛ معنایی به وسعت دوران کودکی .

کودکی ما گره خورده با عروسک هایی که هر کدام شان برای ما خاطره های خوشی ساخته اند ؛ از کلاه قرمزی و پسرخاله گرفته تا هادی و هدی ، زی زی گولو ، کپل و … که امروز تبدیل به نوستالژی هایی شده اند که گاه گاهی کودک درون مان را بیدار می کنند .

متاسفانه این روزها ، با پیشرفت تکنولوژی عروسک ها ، جای خود را به آی پد ها و پلی استیشن ها داده اند و کودکان امروز با آنچه که ما درک و حس کرده ایم  ، بیگانه اند . به جای بازی با عروسک هایی که می توان آن ها را لمس کرد ، در دنیای مجازیِ بازی های کامپیوتری غرق شده اند . در این شرایط شاید جشنواره ای مانند جشنواره ی نمایش عروسکی بتواند اتفاق خوشایندی هم برای کودکان ما باشد و هم برای پدرها و مادرهایشان .

پایان دردسرهای همیشگی

جشنواره ی عروسکی همیشه برای من حس های متفاوتی به همراه دارد . قرار گرفتن در مدیومی که دبیرش  ، مرضیه برومند ، در کنار کارگردان هایی مثل عادی بزدوده ، هما جدیکار ، آزاده پورمختار و … که خاطره های کودکی ام را ساخته اند ، برایم خوشایند است . فضای شاد و سرزنده جشنواره هم برای فراموش کردن مشکلات و فاصله گرفتن از روزمرگی بسیار موثر است .

اما متاسفانه برای ما اهالی رسانه ، معمولا جشنواره ها با مسائل و مشکلاتی همراه است که می تواند فضای سرزنده و پر انرژی آن را به کلی از بین ببرد که البته خوشبختانه این دوره از جشنواره نمایش عروسکی تا امروز توانسته به صورت قابل قبولی از این دست مشکلات دوری کند و شروع خوبی داشته است .

اولین برخورد مستقیم من با این دوره از جشنواره نمایش عروسکی و البته مسئولین برگزاری آن ، روز نشست رسانه ای جشنواره بود . در یک اقدام جالب توجه و کم سابقه با بنری مواجه شدم که حضور خبرنگاران را خیرمقدم می گفت ! برای اولین قدم ، شروع خوبی محسوب می شود .

اقدام بسیار خوب بعدی نحوه ی توزیع کارت های اهالی رسانه برای پوشش خبری در دوران جشنواره بود . توزیع کارت و بلیت اهالی رسانه ، در همه ی جشنواره ها یکی از معضلات اساسی است که گاها می تواند تبدیل به کابوس شود . از ایجاد صف طولانی ، اتلاف وقت ، همهمه ی همکاران عزیز خبرنگار گرفته تا بحث و جدل بر سر اینکه اسم خبرنگاری از قلم افتاده و کارتش صادر نشده تا اعتراض رسانه ها به سهمیه کم بلیت و کارت و مواردی از این دست ، می تواند برای اهالی رسانه آغازی نامطلوب را رقم بزند .

بعد از برگزاری ۱۶ دوره جشنواره نمایش عروسکی ، ۱۷ دوره جشنواره نمایش آیینی و سنتی ، ۳۶ دوره جشنواره تئاتر فجر و البته در این میان جشنواره های دیگری که به صورت منطقه ای ، استانی و … برگزار شده و کسب تجربه در مورد روش های مختلف برخورد با اهالی رسانه ، این دوره ، مسئولین برگزاری جشنواره ، خوشبختانه به یک متد و روش دست یافته اند که بتوانند بدون کم ترین اصطکاک و البته محترمانه کارت های خبرنگاران را به دست شان برسانند .

یکی دیگر از نقاط مثبت ستاد جشنواره عروسکی ، تیم خبری و اطلاع رسانی آن است . خبرهای مربوط به جشنواره بدون اشکال به رسانه ها ارسال می شود و رسانه ها و البته مخاطبین تئاتر می توانند از نمایش هایی که قرار است در جشنواره با آن روبرو شوند ، اطلاع دقیقی داشته باشند .

گلایه ای کهنه و قدیمی

همه ی این نکات مثبت گفته شد اما متاسفانه این سوال همچنان در پس ذهن من بی پاسخ مانده است ، چرا مدیریت و برنامه ریزی در تئاتر ، باید به گونه ای باشد که بعد از گذشت حدود ۴۰ سال از برگزاری اولین دوره یک جشنواره  تئاتر ، مثل جشنواره تئاتر فجر ، به مانند این باشد که اولین دوره آن را تجربه می کنیم ؟

نحوه ی توزیع کارت های اهالی رسانه تنها یک مثال کوچک بود از نبود یک برنامه ی منظم و منسجم که حاصل آن در هر جشنواره ای می شود ، شروع از نقطه ی صفر . حاصل عدم وجود برنامه ریزی منسجم و با ثبات در تئاتر ، این می شود که هر مدیری بر سر کار می آید ، به جای استفاده از تجربیات مدیر پیشین و تکرار نکردن اشتباهات گذشته ، دست به تجربه می زند . تجربه ای که اغلب نه تنها سودی برای تئاتر ندارد ، بلکه باعث در جا زدن و گاهی نیز پسرفت آن (نظیر دوره سی و ششم جشنواره تئاتر فجر به دبیری فرهاد مهندس پور) می شود .

ریشه یابی معضلاتی که تئاتر ما و به تبع آن جشنوارهای ما با آن دست و پنجه نرم می کنند را نمی توان در دو سطر خلاصه کرد و مسلما نیازمند برگزاری نشست هایی با حضور افراد متخصص است . هر سال قبل از برگزاری جشنواره تئاتر فجر این بحث مطرح می شود که پس از پایان جشنواره ، یک نشست خبری با حضور اهالی رسانه وتئاتر برگزار شود تا نقاط قوت و ضعف جشنواره مشخص و درسی شود برای دوره ی بعد که متاسفانه اغلب چنین اتفاقی رخ نمی دهد و همه چیز فراموش می شود تا سال بعد .

یک درخواست کوچک اما مهم از مرضیه برومند

مرضیه برومند عزیز ، در سه دوره ی اخیر که دبیری جشنواره نمایش عروسکی را برعهده داشته ، نشان داده است که رابطه ی خوبی با اهالی رسانه دارد و پذیرای نظراتشان است . امیدوارم پس از پایان یافتن این دوره از جشنواره نمایش عروسکی ، چه قرار باشد ایشان دبیر دوره ی بعدی جشنواره باشند ، چه نباشند ، از اهالی رسانه برای حضور در نشست رسانه ای بررسی کیفیت برگزاری هفدهین جشنواره نمایش عروسکی دعوت کنند و با خلوص نیت به شنیدن حرف ها و نقدهای اهالی رسانه بنشینند . شاید از این طریق بتوانند بنیان گذار راه و روشی تازه در جشنواره های تئاتر باشند و با نقد پذیر بودن ، سرزندگی و شادابی که در جشنواره نمایش عروسکی جریان دارد را حتی بعد از پایان یافتن آن ، در میان اهالی رسانه حفظ کنند و به ما متولدین دهه ی شصت نشان دهند که خاطره ساز کودکی هایمان همچنان می تواند خاطره ساز دوران جوانی مان هم باشد .

الناز امیرخانی-تئاتر فستیوال