تکرار ، تکرار ، تکراری سرسام آور که تنها مخاطب را به خواب و دلزدگی از آنچه روی صحنه در حال وقوع است ، وا می دارد تا اینکه بخواهد او را مشتاق دیدن ادامه ماجرا کند . تنها چیزی که در طول اجرا دستگیر تماشاگر می شود این است که مادر خانواده توسط سربازهای دشمن به اسارت گرفته شده و البته چند چیز کوچک دیگر که برای دریافتن قصه نمایش به مخاطب کمکی نمی کند . و اگر می خواهید بفهمید که سه پرسوناژ نمایش مدام در حال صحبت از چه چیزی هستند و ماجرا از چه قرار است باید تا ۱۰ دقیقه پایانی نمایش صبر کنید . آن وقت است که سخنرانی کارگردان که بازیگر نمایش هم هست ، شروع می شود و برای ما می گوید که داستان از چه قرار است .

متاسفانه نویسنده اثر که همان کارگردان و بازیگر نمایش نیز هست ، دچار اشتباه محاسباتی شده و تعلیق و گره در داستان را با ندادن اطلاعات به مخاطب تا دقیقه ۷۰ اشتباه گرفته است . دست آخر هم به مخاطب می گوید – نه اینکه به نمایش در آورد – که بر پرسوناژها چه گذشته است و آن وقت است که می فهمیم که قرار بود بخشی از فیلم “لاتاری” را البته با کمی شاخ و برگ اضافی روی صحنه ببینیم !

قصه گفتن ، نه فقط در قالب کلاسیک ، بلکه به هر روش مدرنی هم اگر قصه گفتن ملاک باشد ، دارای شاخصه هایی است که مهم ترین آن ها این است که مخاطب را تا آخرین لحظه با خود همراه کند و او را کنجکاو کند که بعدش چه می شود ، نه اینکه باعث شود صدای خر و پف بغل دستی ات را در حین اجرا بشنوی !

متاسفانه در “تانگوی شیطان” چون شخصیت پردازی درستی برای پرسوناژها صورت نمی گیرد و به درستی به مخاطب معرفی نمی شوند و البته قصه ای روایت نمی شود ، نیاز است که صاحب اثر به نمایش سنجاق شود تا بتواند برای مخاطب توضیح دهد که قصد بیان چه موضوعاتی را داشته است .

در طراحی صحنه نیر این تکرار بیهوده به چشم می خورد . دکور متشکل از جعبه هایی شبیه جعبه های میوه است که مدام توسط پرسوناژها در حال جابه جایی از نقطه ای به نقطه ی دیگر است . گرچه کارگردان تلاش می کند از تمامی فضای صحنه استفاده کند و جایی را بی مصرف نگذارد ، اما چون معنا و مفهومی را از این تغییر مکان ارائه نمی دهد ، باز هم تنها همان بیهودگی به چشم می خورد .

استفاده از جعبه برای طراحی صحنه ، انتخاب درستی بود (چون محلی که مادر توسط سربازهای دشمن به اسارت گرفته می شود ، انباری پر از جعبه بود) اما این انتخاب درست در صورتی می توانست کاربردی بهینه داشته باشد که از آن برای فضاسازی و خلق مکان های مختلف نیز استفاده می شد .

در مورد بازی ها می توان گفت اولا انتخاب بازیگر پدر یا لااقل گریم او تناسبی با دو بازیگر دیگر که نقش دختران او را بازی می کردند ، نداشت . هیچکدام از بازی ها هم قوی و تاثیرگذار نیستند و نمی توانند تاثیری بر مخاطب بگذارند .

در مجموع می توان گفت “تانگوی شیطان” نمایشی ضعیف است که نمی تواند قصه بگوید و مخاطب خود را سرگرم کند و حتی نمی تواند فاجعه ای را که قصد بیانش را دارد ، به تصویر بکشد و مخاطب را منقلب کند و تنها با تکرار و تکرار ، مخاطب را دلزده و خسته می کند .

فرهاد ابراهیمی والا – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال