یادداشتی بر نمایش ” طپانچه خانم ” به کارگردانی شهاب الدین حسین پور

به بهانه اجرایش در سی و چهارمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر

نمایش طپانچه خانم به کارگردانی  شهاب الدین حسین پور اثری است قابل تامل با انتخاب نمایشنامه ای درست به نگارش محمد امیر یاراحمدی که به خوبی از پس  آن بر آمده است .

کارگردانی این اثر بسیار در جای خود بوده و در چهارچوبی معین قرار گرفته است، متنی که در زمانی دور از حال کنونی جامعه ی خود میباشد اما نوع فرم و شیوه ی انتخابی به گونه ای است که جذاب و قابل تقدیر است . انتخاب بازیگرانی درست برای کاراکتار های نمایشنامه و در محوریت اثر باعث ایجاد رابطه ای درست به دلیل باور پذیری و ملموس بودنشان به اجرا کمک کرده است به خصوص بازی  فریبا متخصص که لازم  دانستم  اشاره ای به بازی درخشان ایشان بکنم .

اجرایی که همه ی عناصر تشکیل دهنده ی آن مانند طراحی صحنه ، نور . موسیقی و … دست به دست هم دادند تا به یک اثری زیبا تبدیل شود . شیوه ی  نمایش به گونه ای است که ناخوداگاه به سمت طنزی میرود که کاملا آگاهانه است .

اثری که حرف از حکومت زمان خود می زند ، حرف از ضرب المثل ها و حکایاتی که برای نوع و جنس خود جذابیت هایی دارد . تنها چیزی که در این اثر جای انتقاد دارد زمان زیاد نمایش است که گاهی باعث فاصله مخاطب از روایت داستان میشود . شاید اگر کمی از اتفاقات درون نمایش به شیوه ای دیگر نشان داده می شد و در زمانی استاندارد به پایان می رسید یک اثر کاملا بی نقص به شمار میرفت .

طراحی صحنه این کار با وجود حجیم بودنش  در راستای روند اجرا هم از لحاظ روایتی و هم از لحاظ بصری قابل درک است و کاملا به درستی  طراحی شده بود که ناگفته نماند طراحی نور بعدی دیگر به صحنه را القا میکند که از شاخصه های یک اثر خوب است و همه چیز در کنار یکدیگر معنا پیدا می کند .

در ادامه باید نگاهی به نگارش این متن کرد که از لحاظ دیالوگ و فرم نوشتاری بسیار جذاب بوده به گونه ای که شاید تنها خوانش متن میتواند مخاطب را وارد  دنیای خود کند .

طپانچه خانم اثریست کاملا قابل قبول و سوژه ای که هر از گاهی  اجرای آن همانند این نوع شیوه کاملا ضروری و لازم است .

در پایان می توان گفت اگر این اثر تنها از لحاظ زمانی فشرده تر شود اثری خواهد بود که می تواند مانند شلیک یک طپانچه مخاطب خود را شکه کند .

احسان معجونی – تئاتر فستیوال