نمایش « برخوانی شکرشکن از تلخ کامی های آکل » یک مونولوگ شسته و رفته و ساده است که با محوریت یک بازیگر توانمند ، قصه ی داش آکل را از نگاه طوطی آکل روایت می کند .
خوبی نمایش از آن جهت است که تکلیف همه ی عوامل در این نمایش با کاری که انجام می دهند ، روشن است . از کارگردانی تا بازیگری و نور و صحنه و …. و همه چیز در عین سادگی اتفاق می افتد .
کارگردان این نمایش ، در روایت داستان زیاده گویی نمی کند و با حفظ ریتم متناسب با اتفاقی که روی صحنه روایت می شود ، و همچنین تنوع در طراحی میزانس ها و استفاده به اندازه از نور و … ، می تواند از ابتدا تا انتها مخاطب را با اثر همراه کند .
طراحی صحنه و آکسسوار در این نمایش ، ساده و کاربری است و همه چیز در خدمت روایت قصه و بازیگر است .
بار اصلی « برخوانی …. » بر دوش بازیگر اصلی این نمایش است ، ساناز روشنی به خوبی توانسته است از پس این نقش برآید و قدرت بیان خوبی دارد . تک گویی او که با رگه هایی از فرم نقالی همراه است ، نه تنها مخاطب را خسته نمی کند ، بلکه قدرت او در تیپ سازی پرسوناژهای مختلفی که در قصه حضور دارند و خلق فضاهای متفاوتی که در صحنه وجود دارد ، به خوبی می تواند نبض تماشاگر را به دست گیرد . او با صحنه و آکسسوار صحنه راحت است و از همین رو تماشاگر هم با او ارتباط برقرار می کند .
بهره گیری کارگردان از موسیقی فولکلور شیرازی و استفاده به اندازه از لهجه شیرازی در نمایش هوشمندانه است و کمک زیادی به فضاسازی می کند و از سوی دیگر می تواند کمک کننده به حفظ ریتم شود .
در پایان باید گفت « برخوانی …. » یک اثر تاثیرگذار و خوب اجرا شده در جشنواره نمایش های آیینی و سنتی بود که بار دیگر نشان دهنده ظرفیت بالای ادبیات ما و امکان استفاده از قصه های ایرانی در تئاتر است که با کمی تیزهوشی و خلاقیت می توانند در تئاتر مورد استفاده قرار بگیرند و مخاطب با آن همراهی کند و راضی از سالن بیرون برود .
فرهاد ابراهیمی والا – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال
