از دیرباز تئاتر مشهد نامی آشنا برای هنرمندان عرصه ی تئاتر محسوب می شد و در این چند سال اخیر نسل جوان آن توانسته است به خوبی بر صحنه ی جشنواره تئاتر فجر حاضر شود . یکی از آثار درخشانی که در این دوره جشنواره تئاتر فجر از مشهد به روی صحنه رفته ، نمایش “یتیم خانه فونیکس” به کارگردانی محمد نیازی بود .

محمد نیازی در “یتیم خانه فونیکس” که یک اُپرت می باشد ، قصه ای را روایت می کند که در شهر لندن می گذرد و حال و هوای نمایشنامه به گونه ای است که مخاطب ناخودآگاه به یاد داستان هایی همچون “الیور تویست” می افتد . البته فضاسازی های موجود در نمایش مانند فضای یتیم خانه و پرسوناژهایی که مطلقاً سیاه هستند نیز در این ماجرا دخیل است و این شباهت را برای مخاطب ایجاد می کند .

در جهت فضاسازی قصه نمایش بایستی به طراحی صحنه خوب این اثر که توسط داود مورگان صورت گرفته است ، اشاره شود . اسکلت اصلی دکور متشکل از ۲ پلکان آهنی است که در در ۲ طرف صحنه قرار گرفته اند و به وسیله ی یک درب آهنی بزرگ به یکدیگر وصل می شوند . با توجه به صحنه ی نمایش ممکن است اجزای دیگری به صحنه اضافه یا کم شود اما در هر شرایطی آکسسوارهای صحنه کاربردی دارند و بی هدف روی صحنه قرار نگرفته اند . استفاده از متریالی مانند آهن برای طراحی دکور باعث شده فضای سرد و بی روح یتیم خانه و البته شهر لندن که در نمایش سیاه و بی روح تصویرسازی شده است ، بر صحنه تالار وحدت عینی شود .

با توجه به اپرت بودن این اثر که در سطور فوق به آن اشاره شد ، موسیقی نقش بسیار مهم و تعیین کننده ای دارد که توسط میلاد قنبری آهنگسازی شده است . در واقع می توان گفت قنبری دست به خلق نمایشنامه ای از نگاه موسیقایی خود می زند که به جای آنکه واژه ها اجزای آن باشند ، نت های موسیقی آن را شکل داده اند .

در این بین بی شک بازیگران نیز نقش مهمی را بر عهده دارند . بازیگران نمایش در واقع تلفیقی هستند از بازیگران تئاتر و خواننده های اپرا که با قرار گرفتن در کنار یکدیگر توانسته اند ، به قابلیتی دست پیدا کنند که هم بازیگر خوبی باشند و هم خواننده ای خوب . می توان گفت مجموع گروه بازیگران خوب ظاهر شده اند اما در میان آن ها بازی محمدرضا صولتی و ندا محمدی بی نقص تر از سایرین به چشم می آید .

تنها ضعفی  که باعث می شود “یتیم خانه فونیکس” از یک نمایش بی نقص فاصله بگیرد ، مشکل در ریتم است که در برخی صحنه ها نمایش را خسته کننده و دچار افت می کند . اما در مجموع ماحصل تلاش این گروه جوان را می توان اثری شایسته و قابل ملاحظه ارزیابی کرد که می تواند هر نوع مخاطبی را راضی به بیرون سالن هدایت کند .

فرهاد ابراهیمی والا – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال