یادداشتی بر نمایش ” صورت به صورت ” به بهانه اجرای آن در سی و سومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر

“صورت به صورت” به کارگردانی “محمد درند” و نویسندگی “سیاوش طهمورث”  شروع  بسیار خوب و پر انرژی دارد . تنها بازیگر اثر ، “جعفر دردانه” با مخاطبان احوالپرسی می کند و سپس به تعریف داستان خود می پردازد .  داستان هایی که قصد از بیان آنها شناساندن خانواده مرد ، که همگی باهم در دورانی در یک خانه زندگی می کردند است .  هرکدام از این شخصیت های داستانی دارند که گهگاهی شخصیت های دیگر در آن حضور پیدا می کنند و همین باعث می شود تا بازیگر ، داستان دیگر افراد را تعریف کند.

داستانهای که برخی از آنها جذاب و  بعضی دیگر مخاطب را به خود جذب نمی کنند که یکی از علت های آن پراکنده تعریف کردن داستان ها است .  مشکل دیگر ، بازیگر اثر است .  در نمایش مونولوگ تمام بار اثر بر دوش بازیگر است و از همه مهمتر  بیان و لحن بازیگر که بازیگر این اثر نه لحن آنچنان خوبی داشت و نه بیان خوبی .  در خیلی از موارد هم تپق زده ولی گاها این تپق ها را اصلاح می کرد ،  با این حال بازیگر توانسته بود از تنها دکور صحنه که یک چهارپایه بود به خوبی استفاده کرده و آن را بخشی از بازی خود کند .

با همه ایرادات گفته شده تنها نقطه جالب این نمایش که مقداری  مخاطب را به وجد می آورد تعلیق انتهایی اثر بود که کاملا برای مخاطب غافلگیرکننده بود که این نیز بیشتر به نمایشنامه بازمی گردد و نه کارگردانی .

صورت به صورت نمایشی بود که اگر بازیگر بهتری داشته هم می توانست ریتم بهتری داشته باشد و هم برای مخاطب جذاب تر باشد ولی آنچه از صورت به صورت به نمایش در آمد تنها مونولوگی بود خسته کننده.

آرزو شفق – تئاتر فستیوال