اشاره : یادداشت زیر نوشته ی علی عابدی ، نمایشنامه نویس ، کارگردان و بازیگر تئاتر است که در ویژه نامه ی تئاتر فستیوال با نام بهار فستیوال به مناسبت فرا رسیدن بهار ۱۳۹۴ منتشر شده است .
رﻧﮓ ﻣﻲ ﺑﺎزد زﻣﻴﻦ . ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻲ اﻧﺪازد زﻣﻴﻦ . ﻃﺮ ﺣﻲ ﻧﻮ در ﻣﻲ اﻧﺪازد . ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ . زﻣﺴﺘﺎن ﻣﻲ رود و ﺟﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻬﺎر ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﻣﻲ دﻫﺪ . ﺑﻮی ﺑﻬﺎر رﺳﻮاﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ . ﻋﺎﺷﻘﻲ ات . ﻋﺎﺷﻘﻲ ات ﺑﻪ زﻣﻴﻦ . زﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ و آﻳﺎ روزی ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد . زﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﺮد اﺳﺖ و ﺑﺮ ﻣﺪار ﺗﺴﻠﺴﻞ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺪ . ﺑﺮ ﻣﺪار رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻻاﻗﻞ ﻧﻴﻢ ﻗﺮﻧﻲ را ﺷﺎﻫﺪش ﺑﻮدی و ﺑﻤﺎﻧﺪ ﭼﻪ ﻗﺮوﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﺎری ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ داﻧﻴﻢ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﭼﻪ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ . ﺑﺮ زﻣﻴﻨﻲ داﻳﺮه ای ﺷﻜﻞ ﺑﺎ ﻣﺤﺘﻮاﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎر و آﻳﺎ ﻧﺎﻣﺤﺪود . روزی اﻳﻦ ﮔﺮدی ﻣﻲ ﺷﻜﻨﺪ آﻳﺎ . و ﭼﻪ ﺳﻮال ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ . و ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ داده اﺳﺖ .
ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺪام ﻓﺼﻞ را ﻣﻲ ﺗﻮان ﻓﺼﻞ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﺎﻣﻴﺪ و ﻛﺪام ﻓﺼﻞ را ﻓﺼﻞ ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻄﺎب ﻛﺮد . دﻳﺪم ﻫﻤﻪ ﻓﺼﻮل ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻇﺮﻓﻴﺘﻲ را در ﺧﻮد دارﻧﺪ . ﭼﻪ ﺑﺴﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﺷﻜﻮﻓﻪ رﺳﻴﺪه اﻧﺪ و ﺧﻼﻗﻴﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺑﻬﺎر ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ اﻧﺪ . ﻓﺼﻞ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ . ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ زﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ . زﻣﻴﻦ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻲ اﻧﺪازد ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ . ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ . آﻳﺎ ﻫﺮ ﺑﻬﺎر ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ رﺧﺘﻲ ﻧﻮ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﺗﻔﻜﺮ ﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﻮ و ﻛﺎﻣﻞ ﺗﺮ و ﭘﺎﻛﻴﺰه ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد ؟ ﻳﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺧﻮاب زﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺑﺮد و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﺎدﻫﺎ و ﺗﻜﺎن ﻫﺎی زﻣﻴﻦ ﻫﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮی ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ . ﺑﺴﻴﺎری را دﻳﺪه اﻳﻢ ﻛﻪ زﻣﺎن و ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻜﺎﻧﻲ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ ﻓﻜﺮی آﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﻤﻜﻲ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ اﮔﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﺮدش زﻣﻴﻦ ﭘﻲ ﺑﺮده ﺑﻮد اﻣﺮوز ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺗﻔﻜﺮ ﻫﺎی داﻋﺶ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮدﻳﻢ . اﻳﻦ ﻳﺎداﺷﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای اﺳﺖ ﺑﺮای دﮔﺮ ﮔﻮﻧﻲ . ﺑﺮای ﭘﺮش از ﺳﻜﻮن . ﺑﺮای ﺗﺎزه ﺷﺪن . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻳﻦ ﭘﻮﺳﺖ اﻧﺪازی ﭼﻮن زﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﺪار ﺗﻜﺮار ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺎر ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﭼﻮن اﻳﻦ ﺑﻬﺎر در ﺟﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ .
