یادداشتی بر نمایش ” شب به خیر مادر ” به کارگردانی سعید زکی زاده
” شب به خیر مادر ” نمایشی رئال که توانسته با رعایت ابتدایی ترین اصول خود را به یک اثر خوب تبدیل کند .
نمایشنامه ” شب به خیر مادر ” نوشته مارشال نورمن از پوچی و بی هدفی انسان می گوید ، انسانی که ناامید ، مضطرب و مستاصل است و راه نجات خود را تنها در کشتن خود می داند و بس .
نمایش دو پرسوناژ دارد و در یک پرده اجرا می شود و از ابتدا تکلیفش را با مخاطب مشخص می کند و خط اصلی داستان را در لحظات اولیه برای او به نمایش می گذارد و به مدت ۶۵ دقیقه مخاطب را با اتفاقاتی درگیر می کند که درک آن خیلی برای او پیچیده نیست و می تواند مصداقی از شخصیت های نمایش را در جامعه ببیند و محتوای نمایش را درک کند .
کارگردان اثر توانسته با درک درستی از متن ، از بازیگرانش بازی خوبی بگیرد و با شخصیت پردازی صحیح با مخاطب اثرش ارتباط برقرار کند برای مثال در صحنه هایی می بینیم که دختر در آخرین روز زندگی اش با حقایق تلخی روبرو می شود که انگیزه اش را برای خودکشی بیشتر می کند .
کارگردانی خوب و بازی های به اندازه بازیگران از نقاط قوت خلق این اثر بود ولی این اثر نیز مانند اکثر نمایش هایی که این روزها به روی صحنه می رود بی نقص نیست و با ضعف هایی همراه است برای مثال کارگردان نمایش ” شب به خیر مادر ” با توجه به دیالوگ محور بودن متن می توانست با طراحی صحنه کارآمد فضایی را ایجاد کند که کشمکش داستان برای مخاطب فرمی جذاب پیدا کند ولی متاسفانه توجه نکردن به این المان سبب نکته ای منفی در این نمایش شده و همچنین در صحنه هایی از نمایش نیز استفاده کم و محدود از موسیقی و نورپردازی سبب لطمه وارد کردن به ریتم کار شده و مخاطب را از تصویر کلی ای که نمایشنامه می تواند در اختیارش قرار دهد و آن را به اثری ناب تبدیل کند ، دور می کند برای مثال در قسمت هایی از نمایش که ریتم کار کمی تند می شود ، در این لحظه طراحی صحنه و نور می توانست نفس را در سینه تماشاچی حبس کند اما متاسفانه این اتفاق در نمایش نمی افتد و همه چیز ساده و بی تاکید پیش می رود .
در نهایت نمایش “شب به خیر مادر ” را می توان اثری خوب در کارنامه این کارگردان دانست چرا که با شخصیت پردازی های درست از نمایشنامه توانسته است قصه ای روان و ساده را برای مخاطبش بیان کند و او را تحت تاثیر قرار دهد .
نسترن داوودی – تئاتر فستیوال
