حال مصطفی عبدالهی خوب است !! همچون تمام این ۱۴ سال که خوب بود .  و ما باور نمی کردیم ! همچون تمام این سال ها که ایستا دیدیمش و بیشتر از همه ی ما کار کرد !

هنوز هم همینطور است ، محکم و پر از امید ! گوشش را به روی هر حرف نومیدانه ای بسته است ! از ” در اعماق ” که می گویم چشمانش را باز می کند ! از روند خوب و مثبت کار که می شنود تلاش می کند حرف بزند !

حال مصطفی عبداللهی خوب است ! می داند که نمایش اش آماده ی اجراست ، بی هیچ نقصی و بدون هیچ مشکلی ! و می داند که فقط یک چیز کم است ، آن هم حضور خودش در شب های اجرا ، پس تلاش می کند که خوب شود ! و این جدال و تلاش ، خصلت همیشگی او در این سال ها است !

با خبر که می شوم در آی سی یو بستری شده است غمگین می شوم ، سطح هوشیاری اش پایین آمده و اوضاع ثابت است .

به عیادتش می روم ! جمعیت زیادی پشت در اتاق ایستاده اند . دوستانش هم آمده اند ، ایرج راد ، محمد ساربان ، اصغر دشتی ، حسن وارسته و … 

همسر وی خانم روزبهانی را می بینم . اجازه می گیرم که اگر امکانش باشد به داخل اتاق بروم . با روی گشاده می پذیرد . از اوضاع مصطفی عبداللهی می گوید . از اینکه چه روزهای سختی را تحمل کرده اند . از مهربانی ها و ناملایمات … 

از هزینه ی بالای درمان ، از استقامت و ایستادگی … 

می گوید مصطفی سرو آزاده ی تئاتر است ! هیچ گاه و در هیچ شرایطی مجیزگوی هیچ کسی نبوده است و به راستی که در تئاتر نقش بسزایی دارد .

و من با خود فکر می کنم که مصطفی عبداللهی به راستی آزاده است ، سرو آزاده ی تئاتر ؛ و او به راستی به تئاتر عشق می ورزد که به قول خانم روزبهانی تئاتر همه ی زندگی اش است .

پسرش به دیدنش می رود ، از اتاق که می آید می گوید پدر حرف زده و او را شناخته است . این بار مصطفی عبداللهی امید را نه تنها به خودش که به همه تزریق می کند .

با مساعدت و همکاری خوب پرسنل بیمارستان پارسیان من نیز به اتاق می روم ، چند لحظه ای او را می بینم و می گویم که منتظرش هستیم تا در شب های اجرا حضور داشته باشد . چشمانش را باز می کند و من مطمئن هستم که او را در شب های اجرا خواهم دید .

به یاری خدای توانا و دانا