یادداشتی بر نمایش ” رومــئو و ژولــیت ” به کارگردانی آرش عـــزیزی

” رومئو و ژولیت ” داستانی است کلاسیک که اغلب ما آن را شنیده و یا فیلم آن را دیده ایم . ولی این بار آرش عزیزی به سراغ نمایشنامه ی این داستان برای اجرا رفته است ، اجرایی که بیشتر شایسته ی اجرا به عنوان اتودهای دانشجویی و در جشنواره های دانشجویی است .
بزرگترین ایراد وارده به این نمایش این است که زمان آن مشخص نیست . به عنوان مثال پرسوناژ ها لباس های قدیمی به تن دارند ولی به زبان عامیانه و امروزی سخن می گویند ،یا به جای تپانچه و شمشیر ، کلت به کمر بسته اند … این رمئو و ژولیت نه مدرن است و نه کلاسیک . این نمایش به دلیل کارگردانی بد و بدون هیچ هدف خاصی در این بین مانده و تکلیف آن مشخص نیست .
ایراد وارده ی بعدی فهم نادرست بازیگران اصلی مخصوصا رمئو از داستان عاشقانه ی رمئو و ژولیت و مفهوم عاشقی است . رمئویی که مخاطب در این نمایش می بیند رمئویی دون ژوان و چشم چران ، بی مسئولیت است که به هیچ عنوان در او عشق را نمی توان دید .
مهم ترین ایراد این نمایش کارگردانی ضعیف کار است . نور بد ، جای گیری از آن بدتر بازیگران در این نورهای نقطه ای که در اکثر مواقع نیمی در تاریکی و نیمی در روشنایی قرار می گیرند و دیگر میزانسن ها که بد چیده شده اند از ایرادات کارگردانی هستند .
به روی صحنه آوردن داستان کلاسیک و وسیعی مانند رومئو و ژولیت کار دشواری است و اجرای آن سخت ، به همین خاطر کارگردان برای آن که نمایش را در ۶۰ دقیقه به روی صحنه بیاورد ، گویی به داستان تک زده است و نمایش اجرا شده خلاصه ای از داستان اصلی با پرده های فراوان است که همگی ناقص و خلاصه وار اجرا می شوند .که این خلاصه گویی ضربه ی بزرگی به داستان زده و موجب می شود مخاطب نه عاشقی این زوج و نه تنفر دو خانواده و انتقام آن ها را دیده و درک کند .
رمئو و ژولیت همانطور که گفته شد اتودی ناقص و دانشجویی از این داستان کلاسیک است که می توان آن را به عنوان کاری کلاسی و یا تئاتر های دانشجویی در جشنواره ای ارائه داد نه بر صحنه ی تماشاخانه هایی با مخاطبانی که توقع دیدن نمایشی فراتر از اتود زدن دارند .

                                                                                            آرزو شفق – تئاتر فستیوال