پنجمین دوره جشنواره ی تئاتر امید این روز ها در حال برگزاری ست. جشنواره ی تئاتری که با عنوان تئاتر خصوصی و پیشبرد این هدف خط مشی خود را چیده است.

در بیانیه ی این جشنواره آورده اند که شرکت کنندگان در زمانی محدود و با حداقل امکانات فنی باید نمایش خود را برروی صحنه بیاورند. منظور از زمان محدود ۱۰ الی ۳۰ دقیقه است! این جشنواره ی خصوصی تئاتر سعی دارد هزینه هایش را از طریق فروش بلیط ،دستبند، ماگ و تخم مرغ های نوروزی و … تامین کند.

حال باید به این نکته توجه کرد که این جشنواره که عنوان بزرگی مانند تئاتر خصوصی را به دنبال خود یدک می کشد چطور می خواهد در برابر تئاتر های دولتی و همچنان جشنواره های متعددی که در این زمینه برپا می شود رقابت کند.

تئاتر خصوصی دغدغه ای ست که بیش از پیش در ذهن تئاتری ها وجود دارد. درست است که از جشنواره ی نوپایی مانند جشنواره ی امید نباید توقع زیادی داشت ولی اگر این جشنواره را اولین گام در این مسیر فرض کنیم، اولین قدم را باید استوار و در راه برداشت که به قول شاعر:                             خشت اول چون نهد معمار کج    /    تا ثریا می رود دیوار کج !

احمد ساعتچیان بازیگر و مدرس تئاتر نیز در این زمینه گفته است: تئاتر خصوصی صرفاً این نیست که ما یک سالنی داشته باشیم و از گیشه کسب درآمد کنیم. نمایش اگر بتواند شش ماه بر روی صحنه باشد و از این طریق هزینه های خود را تامین کند در این صورت می توان از تئاتر خصوصی صحبت کرد.

تئاتر هنر گرانی است و باید امکاناتی فراهم کرد تا از همه ی سطوح جامعه به این هنر روی آورده شود. در حال حاضر در این جشنواره برای هر تئاتر متوسط ۱۸ دقیقه ای باید ۵۰۰۰ تومان هزینه کرد. آن هم برای تئاتری آماتور و نیمه آماتور با حداقل امکانات ممکن. تنها با گرفتن تناسبی ساده می توان فهمید که هر مقدار که زمان این تئاترها بالا رود و امکانات به آن اضافه شود ، هزینه های آن و به نسبت قیمت بلیط آن بیشتر می شود و مطمئناً این راه جذب مخاطب نیست.

خصوصی سازی امر ساده ی نیست. در سینما نیز که چندین و چند سال است به دنبال این موضوع هستند هنوز که هنوز است این اتفاق نیفتاده است. و سینما هنوز بر پول نفت و همینطور بودجه های دولتی تکیه دارد. تنها با همین جشنواره های کوچک که حتی به مقیاس خودشان هم در آنها کاستی های فراوانی وجود دارد، نمی توان گام بزرگی به اسم تئاتر خصوصی را عملی کرد.

 آرزو شفق – تئاتر فستیوال